Του Δ.Π. ΔΗΜΑ
Η ελληνική κρίση χρέους θα είναι το θέμα των σημερινών συνομιλιών στο Βερολίνο της καγκελαρίου Ανγκ. Μέρκελ με τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες ενημερωμένων κύκλων στην Ουάσιγκτον, η Γερμανίδα καγκελάριος θα θέσει ευθέως το ζήτημα «ριζικής αναδιάρθρωσης» του ελληνικού χρέους και μάλιστα πολύ νωρίτερα από την αρχικά προβλεφθείσα χρονική στιγμή, λόγω αλλαγής διεθνών συγκυριών.
Κατά το χρονοδιάγραμμα του Βερολίνου, από τα τέλη ακόμη του 2010 είχε υπολογιστεί, κατά πληροφορίες της «Ε», πως το φθινόπωρο του 2011 θα ξεκινήσουν οι συζητήσεις για την «ουσιαστική αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος», ούτως ώστε να γίνει το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους προς το 2013.
Τώρα, οι διαδικασίες παίρνουν γρηγορότερο ρυθμό και αυτό καταδεικνύει η επίσπευση ολοκλήρωσης του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης. «Φοβούνται ότι θα σκάσει η "βόμβα" στα χέρια τους», κατά τη διατύπωση ενημερωμένου τραπεζικού παράγοντα και αν δεν προλάβουν «θα χρησιμοποιηθεί ως γέφυρα ο προσωρινός μηχανισμός, αφού προηγουμένως γίνουν οι απαραίτητες νομικές διαδικασίες».
Αλλά το ενδιαφέρον μέσα σε όλα αυτά είναι ότι τώρα αποκαλύπτεται από διεθνείς τραπεζικούς κύκλους, που βρέθηκαν τις ημέρες αυτές στην Ουάσιγκτον, πως γερμανικοί και γαλλικοί κύκλοι είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως την κυβέρνηση Παπανδρέου να κάνει αποτελεσματικότερη διαχείριση του χρέους της χώρας ευθύς εξ αρχής και να κινηθεί με μεγάλη ταχύτητα για να εκμεταλλευθεί τα πλεονεκτήματα που έδιναν στη χώρα οι δανειακές της συμβάσεις, (σ.σ. μεταξύ αυτών φέρεται να ήταν και ο Στρος-Καν).
Η ευκαιρία του 2010
Αφ' ενός, είχαν συστήσει στην κυβέρνηση να προχωρήσει στις αρχές του '10 σε απ' αυθείας συνομιλίες με τους πιστωτές της χώρας, για τη διαπραγμάτευση του χρέους, δεδομένου ότι τότε διέθετε πλείστα πλεονεκτήματα στο «οπλοστάσιό» της, και αφ' ετέρου, πολλούς μήνες μετά -προς τα τέλη του '10- και αφού εν τω μεταξύ είχαν διαπιστώσει την ανικανότητα της «παρέας» Παπανδρέου να εκμεταλλευθεί τις ευκαιρίες των δανειακών συμβάσεων, της πρότειναν, εναλλακτικά, να προχωρήσει σε μυστικές διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές προτού τα ιδιωτικά χρέη μετατραπούν σε κρατικά.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, το μόνο που επέδειξε η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν «εγκληματική ολιγωρία» και τώρα καλείται στο Βερολίνο ο πρωθυπουργός ως απλός παρατηρητής των εξελίξεων που αφορούν τη χώρα του, για να του ανακοινώσουν τα επόμενα στάδια της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» της Ελλάδας.
Οι τραπεζικοί κύκλοι απορούν για το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου επέλεξε την οδό του Μνημονίου και τη δανειακή σύμβαση των 110 δισ. ευρώ και έτσι έβαλε στο «γύψο» την οικονομία της χώρας.
Όπως λέγεται τώρα από τραπεζικούς κύκλους που έχουν εν πολλοίς διασφαλίσει τα χρήματά τους, «οι δανειακές συμβάσεις που είχατε για το ιδιωτικό χρέος είχαν απίστευτα ευνοϊκές ρήτρες για σας και συνεπώς θα ήταν και εύκολη η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους».
Γερμανικές απορίες
Οι εν λόγοι κύκλοι επιβεβαιώνουν ότι ακόμη και Γερμανοί -κυρίως της αντιπολίτευσης εκεί- απορούσαν γιατί η Ελλάδα δεν έκανε την αναδιάρθρωση του χρέους της από την αρχή, δεδομένου ότι «σας το επέτρεπαν οι συμβάσεις που είχατε υπογράψει και οι οποίες επέτρεπαν αλλαγή των όρων τους».
Μια τέτοια αλλαγή όρων άφηνε περιθώρια επιμήκυνσης της αποπληρωμής των δανείων, μείωση των επιτοκίων και ακόμη, αν έκρινε η Ελλάδα ότι δεν ήταν βιώσιμο το χρέος, «κούρεμα» της υποχρέωσης.
Σε ενδεχόμενη νομική διαφωνία εκ μέρους των πιστωτών, αυτοί -κατά τα προβλεπόμενα των τότε συμβάσεων- θα έπρεπε να καταφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια για να προσβάλουν την ελληνική προσφορά για «κούρεμα», αλλά αυτό «θα το σκεφτόμασταν διπλά», κατά την άποψη του τραπεζικού παράγοντα, και «σίγουρα θα είχαμε τη διάθεση διαπραγμάτευσης».
Η πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης Παπανδρέου και φυσικά το γεγονός ότι λίγο αργότερα «έπεσαν πάνω» στον πρωθυπουργό μεγάλα κράτη να μην κάνει «κούρεμα», οδήγησαν στην απώλεια ενός σοβαρού και μοναδικού πλεονεκτήματος της κυβέρνησης, που λέγεται ότι δεν είχε προηγούμενο στα τραπεζικά χρονικά, δεδομένου ότι οι δανειακές συμβάσεις συνήθως διέπονται από αγγλική νομοθεσία.
Τι έγινε στη συνέχεια; Αφ' ενός, το χρέος προς τους ιδιωτικούς φορείς άρχισε να μετατρέπεται σε χρέος προς κράτη και αυτό δεν ήταν δυνατόν αυθαίρετα να μην πληρωθεί και, αφ' ετέρου, άρχισε μια κρυφή αναδιάρθρωση του χρέους («κούρεμα») από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) με την επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά.
Εγκληματική ολιγωρία
Εκείνη την εποχή, γύρω στα τέλη του 2010, σύμφωνα με αμερικανικές εμπιστευτικές ενημερώσεις, ήταν σαφές πως «ακόμη και με τις πρακτικές αυτές, το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο» και μέχρι και οι επίσημες γερμανικές παραινέσεις προς την κυβέρνηση Παπανδρέου, σύμφωνα με πληροφορίες της «Ε», ήταν: «Να πάτε να διαπραγματευθείτε μυστικά με τους πιστωτές σας, εν αγνοία των αγορών, για εθελούσια αναδιάρθρωση».
Αλλά και πάλι ήταν «εγκληματική» η ολιγωρία της κυβέρνησης Παπανδρέου, σύμφωνα με τους συνομιλητές της «Ε», και «άπαντες απορούσαν με τι είδους κυβέρνηση είχαν να κάνουν».
Βέβαια, αν δει κανείς την κατάσταση των ελληνικών χρεών από τη σημερινή οπτική και την απροθυμία των ιδιωτών πιστωτών να συμφωνήσουν σε αναδιαπραγμάτευσή τους -λόγω τώρα και της εμπλοκής Γάλλων, αλλά πρωτίστως Γερμανών- γίνεται αντιληπτό ότι ο δεύτερος αυτός γύρος διαπραγμάτευσης ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Επιπροσθέτως, δε, λόγω ανάμιξης και της ΕΚΤ, εναντίον της οποίας η χώρα δεν μπορούσε να πάει κόντρα.
Ξεφόρτωσαν οι ιδιώτες
Μέσα σ' αυτή την αντίληψη ανταλλαγής ομολόγων οι ιδιώτες πιστωτές σιγά σιγά αντάλλασσαν τα ομόλογά τους και την... «έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια», χωρίς να χρειαστεί να υποστούν μείωση του χρέους τους.
Στην πρώτη περίπτωση, στις αρχές του 2010, όλοι αυτοί είχαν κίνητρο να διαπραγματευτούν (λόγω των ευνοϊκών για την Ελλάδα συμβάσεων), αλλά στη μετά Μνημονίου εποχή ουδέν κίνητρο είχαν να συμμετάσχουν σε οικειοθελή μείωση του χρέους, αλλά παρά ταύτα υπήρχαν κάποια περιθώρια στις αρχές του 2011, με την «αβάντα» των Γερμανών, τα οποία, ωστόσο, δεν αξιοποιήθηκαν.
Ετσι, τώρα έφτασε η κατάλληλη χρονική στιγμή για τους Γερμανούς γι' αυτό που λέγεται «συντεταγμένη χρεοκοπία» ή κατά τα προβλεπόμενα από το Μόνιμο Μηχανισμό ως «ελεγχόμενη πτώχευση» και το μόνο που απομένει στην κυβέρνηση αυτή τη στιγμή είναι να διαχειριστεί επικοινωνιακά την αποτυχία της, μη τολμώντας να πάει και σε εκλογές, γιατί θα της «τραβήξουν το αυτί» από το Βερολίνο. Ετσι, κινδυνολογώντας, επιχειρεί να μαντρώσει και το ποίμνιό της.
Εν τω μεταξύ, η χώρα διολισθαίνει τώρα στη λύση της αναδιάρθρωσης, την οποία η κυβέρνηση πάσχιζε και θα μπορούσε να έχει αποφύγει. Αλλά έπρεπε να έχει πιάσει τον «ταύρο από τα κέρατα» από την αρχή.
Τώρα, οι διαδικασίες παίρνουν γρηγορότερο ρυθμό και αυτό καταδεικνύει η επίσπευση ολοκλήρωσης του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης. «Φοβούνται ότι θα σκάσει η "βόμβα" στα χέρια τους», κατά τη διατύπωση ενημερωμένου τραπεζικού παράγοντα και αν δεν προλάβουν «θα χρησιμοποιηθεί ως γέφυρα ο προσωρινός μηχανισμός, αφού προηγουμένως γίνουν οι απαραίτητες νομικές διαδικασίες».
Αλλά το ενδιαφέρον μέσα σε όλα αυτά είναι ότι τώρα αποκαλύπτεται από διεθνείς τραπεζικούς κύκλους, που βρέθηκαν τις ημέρες αυτές στην Ουάσιγκτον, πως γερμανικοί και γαλλικοί κύκλοι είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως την κυβέρνηση Παπανδρέου να κάνει αποτελεσματικότερη διαχείριση του χρέους της χώρας ευθύς εξ αρχής και να κινηθεί με μεγάλη ταχύτητα για να εκμεταλλευθεί τα πλεονεκτήματα που έδιναν στη χώρα οι δανειακές της συμβάσεις, (σ.σ. μεταξύ αυτών φέρεται να ήταν και ο Στρος-Καν).
Η ευκαιρία του 2010
Αφ' ενός, είχαν συστήσει στην κυβέρνηση να προχωρήσει στις αρχές του '10 σε απ' αυθείας συνομιλίες με τους πιστωτές της χώρας, για τη διαπραγμάτευση του χρέους, δεδομένου ότι τότε διέθετε πλείστα πλεονεκτήματα στο «οπλοστάσιό» της, και αφ' ετέρου, πολλούς μήνες μετά -προς τα τέλη του '10- και αφού εν τω μεταξύ είχαν διαπιστώσει την ανικανότητα της «παρέας» Παπανδρέου να εκμεταλλευθεί τις ευκαιρίες των δανειακών συμβάσεων, της πρότειναν, εναλλακτικά, να προχωρήσει σε μυστικές διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές προτού τα ιδιωτικά χρέη μετατραπούν σε κρατικά.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, το μόνο που επέδειξε η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν «εγκληματική ολιγωρία» και τώρα καλείται στο Βερολίνο ο πρωθυπουργός ως απλός παρατηρητής των εξελίξεων που αφορούν τη χώρα του, για να του ανακοινώσουν τα επόμενα στάδια της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» της Ελλάδας.
Οι τραπεζικοί κύκλοι απορούν για το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου επέλεξε την οδό του Μνημονίου και τη δανειακή σύμβαση των 110 δισ. ευρώ και έτσι έβαλε στο «γύψο» την οικονομία της χώρας.
Όπως λέγεται τώρα από τραπεζικούς κύκλους που έχουν εν πολλοίς διασφαλίσει τα χρήματά τους, «οι δανειακές συμβάσεις που είχατε για το ιδιωτικό χρέος είχαν απίστευτα ευνοϊκές ρήτρες για σας και συνεπώς θα ήταν και εύκολη η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους».
Γερμανικές απορίες
Οι εν λόγοι κύκλοι επιβεβαιώνουν ότι ακόμη και Γερμανοί -κυρίως της αντιπολίτευσης εκεί- απορούσαν γιατί η Ελλάδα δεν έκανε την αναδιάρθρωση του χρέους της από την αρχή, δεδομένου ότι «σας το επέτρεπαν οι συμβάσεις που είχατε υπογράψει και οι οποίες επέτρεπαν αλλαγή των όρων τους».
Μια τέτοια αλλαγή όρων άφηνε περιθώρια επιμήκυνσης της αποπληρωμής των δανείων, μείωση των επιτοκίων και ακόμη, αν έκρινε η Ελλάδα ότι δεν ήταν βιώσιμο το χρέος, «κούρεμα» της υποχρέωσης.
Σε ενδεχόμενη νομική διαφωνία εκ μέρους των πιστωτών, αυτοί -κατά τα προβλεπόμενα των τότε συμβάσεων- θα έπρεπε να καταφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια για να προσβάλουν την ελληνική προσφορά για «κούρεμα», αλλά αυτό «θα το σκεφτόμασταν διπλά», κατά την άποψη του τραπεζικού παράγοντα, και «σίγουρα θα είχαμε τη διάθεση διαπραγμάτευσης».
Η πολιτική αδυναμία της κυβέρνησης Παπανδρέου και φυσικά το γεγονός ότι λίγο αργότερα «έπεσαν πάνω» στον πρωθυπουργό μεγάλα κράτη να μην κάνει «κούρεμα», οδήγησαν στην απώλεια ενός σοβαρού και μοναδικού πλεονεκτήματος της κυβέρνησης, που λέγεται ότι δεν είχε προηγούμενο στα τραπεζικά χρονικά, δεδομένου ότι οι δανειακές συμβάσεις συνήθως διέπονται από αγγλική νομοθεσία.
Τι έγινε στη συνέχεια; Αφ' ενός, το χρέος προς τους ιδιωτικούς φορείς άρχισε να μετατρέπεται σε χρέος προς κράτη και αυτό δεν ήταν δυνατόν αυθαίρετα να μην πληρωθεί και, αφ' ετέρου, άρχισε μια κρυφή αναδιάρθρωση του χρέους («κούρεμα») από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) με την επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά.
Εγκληματική ολιγωρία
Εκείνη την εποχή, γύρω στα τέλη του 2010, σύμφωνα με αμερικανικές εμπιστευτικές ενημερώσεις, ήταν σαφές πως «ακόμη και με τις πρακτικές αυτές, το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο» και μέχρι και οι επίσημες γερμανικές παραινέσεις προς την κυβέρνηση Παπανδρέου, σύμφωνα με πληροφορίες της «Ε», ήταν: «Να πάτε να διαπραγματευθείτε μυστικά με τους πιστωτές σας, εν αγνοία των αγορών, για εθελούσια αναδιάρθρωση».
Αλλά και πάλι ήταν «εγκληματική» η ολιγωρία της κυβέρνησης Παπανδρέου, σύμφωνα με τους συνομιλητές της «Ε», και «άπαντες απορούσαν με τι είδους κυβέρνηση είχαν να κάνουν».
Βέβαια, αν δει κανείς την κατάσταση των ελληνικών χρεών από τη σημερινή οπτική και την απροθυμία των ιδιωτών πιστωτών να συμφωνήσουν σε αναδιαπραγμάτευσή τους -λόγω τώρα και της εμπλοκής Γάλλων, αλλά πρωτίστως Γερμανών- γίνεται αντιληπτό ότι ο δεύτερος αυτός γύρος διαπραγμάτευσης ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Επιπροσθέτως, δε, λόγω ανάμιξης και της ΕΚΤ, εναντίον της οποίας η χώρα δεν μπορούσε να πάει κόντρα.
Ξεφόρτωσαν οι ιδιώτες
Μέσα σ' αυτή την αντίληψη ανταλλαγής ομολόγων οι ιδιώτες πιστωτές σιγά σιγά αντάλλασσαν τα ομόλογά τους και την... «έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια», χωρίς να χρειαστεί να υποστούν μείωση του χρέους τους.
Στην πρώτη περίπτωση, στις αρχές του 2010, όλοι αυτοί είχαν κίνητρο να διαπραγματευτούν (λόγω των ευνοϊκών για την Ελλάδα συμβάσεων), αλλά στη μετά Μνημονίου εποχή ουδέν κίνητρο είχαν να συμμετάσχουν σε οικειοθελή μείωση του χρέους, αλλά παρά ταύτα υπήρχαν κάποια περιθώρια στις αρχές του 2011, με την «αβάντα» των Γερμανών, τα οποία, ωστόσο, δεν αξιοποιήθηκαν.
Ετσι, τώρα έφτασε η κατάλληλη χρονική στιγμή για τους Γερμανούς γι' αυτό που λέγεται «συντεταγμένη χρεοκοπία» ή κατά τα προβλεπόμενα από το Μόνιμο Μηχανισμό ως «ελεγχόμενη πτώχευση» και το μόνο που απομένει στην κυβέρνηση αυτή τη στιγμή είναι να διαχειριστεί επικοινωνιακά την αποτυχία της, μη τολμώντας να πάει και σε εκλογές, γιατί θα της «τραβήξουν το αυτί» από το Βερολίνο. Ετσι, κινδυνολογώντας, επιχειρεί να μαντρώσει και το ποίμνιό της.
Εν τω μεταξύ, η χώρα διολισθαίνει τώρα στη λύση της αναδιάρθρωσης, την οποία η κυβέρνηση πάσχιζε και θα μπορούσε να έχει αποφύγει. Αλλά έπρεπε να έχει πιάσει τον «ταύρο από τα κέρατα» από την αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου