του Γιώργου Πήττα
Ξεχάσαμε τον ηρωικό μας αντίλογο με τις Ευμενίδες
μας πήρε ο ύπνος μας πήραν για πεθαμένους κι έφυγαν
φωνάζοντας
"Γιού! Γιού! Πούουου...παξ!"*
βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν.
(«Όλα περνούν», το τρίτο από τα «πέντε ποιήματα του κ. Στρατή Θαλασσινού» του Γιώργου Σεφέρη. )
Μιλούσα με έναν φίλο Στρατή αργά προχθές τη νύχτα. Ένα Στρατή από την Ελλάδα από την Αθήνα. Σμιλεμένος επαγγελματίας, μέσα στα πράγματα, γερά μορφωμένος, ρεαλιστής ίσαμε το μεδούλι, από εκείνο το είδος που θα μείνει ως πολύ αργά στο γραφείο, μέχρι να νιώσει ικανοποιημένος από τον εαυτό του-ακόμα κι’ αν του έχουν πει από νωρίς «όλα μια χαρά». Είχα συνεργαστεί στο παρελθόν μαζί του, δεν είναι τύπος που χαζολογάει στην ώρα της δουλειάς γιατί νιώθει υπεύθυνος για όσα κάνει και κυνηγάει όχι ανεμόμυλους αλλά αποτελέσματα.
Παραθέτω ένα μικρό μέρος του διαλόγου:
Γ: Τι γίνεται η πατρίς; Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα σχεδόν πια.
Σ: Γιατί …εμείς μπορούμε;
Γ: Καλά κρασιά-όταν το λες εσύ αυτό…
Σ: περιμένουμε να επισυμβεί το μοιραίο…
Γ: είναι ζήτημα χρόνου δηλαδή πια;
Σ: αφού η κοινωνία δεν στηρίζει για μένα είναι βέβαιο
Γ: μα πως να στηρίξει ....είναι σα να έχεις ένα παιδί που το γέννησες και το μεγάλωσες χωρίς απολύτως καμία αγωγή και διαπαιδαγώγηση μιλάω για τα τελευταία 30 χρόνια, και ξαφνικά ζητάς να μάθει κανόνες ζητάς να είναι κάτι άλλο από αυτό που ήξερε, καλώς ή κακώς …κάνω λάθος; Φοβάμαι πως μόνο μέσα από την απόλυτη πτώση μπορεί να σωθεί μακροπρόθεσμα ο τόπος.
Σ: χαχα ...μετά την απόλυτη πτώση δεν θα είμαστε εδώ για να δούμε τι θα γίνει ...άστα Γιώργο ...η παρασιτική Ελλάδα δίνει τη μάχη της χρεοκοπίας με όλα της όπλα!
σε καληνυχτίζω.
Γ: καληνύχτα
Ο «διάλογος» έγινε αργά τη νύχτα μέσω Facebook.
Κρύβει τη ματιά που έχουν αρκετοί για τα στην Ελλάδα τεκταινόμενα και περιέχει τον πυρήνα της αγωνίας που νιώθουμε πολλοί. Είναι βέβαιο πως τα τελευταία 30 χρόνια τα «παράσιτα» απλώθηκαν σαν τον μεταστατικό καρκίνο στην Ελλάδα. Και μόνο τα ασύλληπτα μεγέθη της παραοικονομίας να κοιτάξει κανείς, μπορεί να το αντιληφθεί.
Για πάρα πολλά χρόνια, μία κοινωνία απαίδευτη έπεφτε με τα μούτρα σε οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή μπορούσε να αποδειχθεί κερδοφόρο. Αγαπημένα μου παραδείγματα τα video clubs της δεκαετίας του 80 που φύτρωναν παντού σαν τα μανιτάρια και λίγο αργότερα τα καταστήματα «υγιεινής διατροφής». Και τα μεν και τα δε, όπως άνοιξαν, μετά από λίγο χάθηκαν γιατί είτε η αγορά βρέθηκε να είναι κορεσμένη είτε γιατί άλλαξαν τα δεδομένα αλλά και γιατί, πολύ συχνά, λειτουργούσαν με την «λογική» της αρπαχτής άρα προσέφεραν απαράδεκτης ποιότητας υπηρεσία ή προϊόν.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο φύτρωσαν χρόνια μετά τα διάφορα Χρηματιστηριακά Γραφεία. Δεν ξεχνώ, πάρα πολύ χαρακτηριστικά σε μία κάθοδο στην πατρική μου γειτονιά, το Παλαιό Φάληρο, που συναντώντας έναν γνωστό μετά από χρόνια, ρωτώ μεταξύ άλλων «τι κάνει ο Μιχάλης;» Ασχολείται με το χρηματιστήριο ήταν η απάντηση που με άφησε ξερό, καθώς θυμόμουν καλά τον Μιχάλη ως «κανονικό άνθρωπο».
Θυμάμαι καλά το επεισόδιο, γιατί ήταν ένα από εκείνα που μου έδωσαν να καταλάβω για τα καλά τα απίστευτα μεγέθη της μετάλλαξης και της αλλοτρίωσης που είχε επέλθει. Αυτή η τρελαμένη κοινωνία για την οποία πολλές φορές έχω γράψει όχι απλά βοηθήθηκε, αλλά δημιουργήθηκε και χτίστηκε συστηματικά από αυτούς που τώρα παριστάνουν τους γιατρούς της. Και βέβαια ήξεραν από την αρχή πως το δημιούργημα είναι θνησιγενές, αλλά, στο μεταξύ θα προλάβαιναν οι κολλητοί τους να κάνουν τη μπάζα τους.
Ο Μιχάλης βέβαια, μπάζα δεν έκανε. Ήταν ένας από τους χιλιάδες αφελείς που πίστεψαν τον κο Παπαντωνίου με το αστραφτερό χαμόγελο, όταν εξωθούσε τους πάντες να παίξουν. Ο Μιχάλης, δεν ήταν «παράσιτο». Ήταν ένας κανονικός άνθρωπος που το παρασιτικό σύστημα που εξουσιάζει την Ελλάδα, του έδειξε τον δρόμο. Αυτά τα παράσιτα που διοίκησαν και διοικούν είναι που προκάλεσαν τον λεγόμενο «πρωτογενή τομέα» της οικονομίας. Που έκαναν την Ελλάδα μία χώρα παραγωγικά ανύπαρκτη.
Ο κος Λοβέρδος, στις προχθεσινές δηλώσεις του για το Δημόσιο, υπήρξε σουρεαλιστικά θρασύς. Ο ίδιος, είναι μέρος του συστήματος που έφτιαξε το Δημόσιο και του επέτρεψε να είναι όχι απλά αναποτελεσματικό αλλά συχνά κολαστήριο και αίθουσα βασανισμού για τους πολίτες. Η επίθεση που έχει εξαπολύσει η Κυβέρνηση εναντίον κυριολεκτικά των πάντων (πλην των γνωστών) είναι χαμένη από χέρι. Νομίζω πως θα αποδειχθεί ως νομοτέλεια.
Ο θύτης όταν παριστάνει πως προστατεύει το θύμα του αποκαλύπτεται. Η κοινωνία λοιπόν δεν στηρίζει. Δεν έχει κανέναν λόγο. Και ίσως, ενστικτωδώς, οδηγά τα πράγματα στα άκρα, στον εξοστρακισμό από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή. Οι πολλοί, δεν έχουν μάλλον να χάσουν τίποτα ενώ ίσως βρουν ένα πιο ήρεμο εφαλτήριο για επανεκκίνηση. Φτάνει οι βάσεις αυτή τη φορά να είναι ορθολογικές και όχι επικολυρικές.
Πηγή
μας πήρε ο ύπνος μας πήραν για πεθαμένους κι έφυγαν
φωνάζοντας
"Γιού! Γιού! Πούουου...παξ!"*
βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν.
(«Όλα περνούν», το τρίτο από τα «πέντε ποιήματα του κ. Στρατή Θαλασσινού» του Γιώργου Σεφέρη. )
Μιλούσα με έναν φίλο Στρατή αργά προχθές τη νύχτα. Ένα Στρατή από την Ελλάδα από την Αθήνα. Σμιλεμένος επαγγελματίας, μέσα στα πράγματα, γερά μορφωμένος, ρεαλιστής ίσαμε το μεδούλι, από εκείνο το είδος που θα μείνει ως πολύ αργά στο γραφείο, μέχρι να νιώσει ικανοποιημένος από τον εαυτό του-ακόμα κι’ αν του έχουν πει από νωρίς «όλα μια χαρά». Είχα συνεργαστεί στο παρελθόν μαζί του, δεν είναι τύπος που χαζολογάει στην ώρα της δουλειάς γιατί νιώθει υπεύθυνος για όσα κάνει και κυνηγάει όχι ανεμόμυλους αλλά αποτελέσματα.
Παραθέτω ένα μικρό μέρος του διαλόγου:
Γ: Τι γίνεται η πατρίς; Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα σχεδόν πια.
Σ: Γιατί …εμείς μπορούμε;
Γ: Καλά κρασιά-όταν το λες εσύ αυτό…
Σ: περιμένουμε να επισυμβεί το μοιραίο…
Γ: είναι ζήτημα χρόνου δηλαδή πια;
Σ: αφού η κοινωνία δεν στηρίζει για μένα είναι βέβαιο
Γ: μα πως να στηρίξει ....είναι σα να έχεις ένα παιδί που το γέννησες και το μεγάλωσες χωρίς απολύτως καμία αγωγή και διαπαιδαγώγηση μιλάω για τα τελευταία 30 χρόνια, και ξαφνικά ζητάς να μάθει κανόνες ζητάς να είναι κάτι άλλο από αυτό που ήξερε, καλώς ή κακώς …κάνω λάθος; Φοβάμαι πως μόνο μέσα από την απόλυτη πτώση μπορεί να σωθεί μακροπρόθεσμα ο τόπος.
Σ: χαχα ...μετά την απόλυτη πτώση δεν θα είμαστε εδώ για να δούμε τι θα γίνει ...άστα Γιώργο ...η παρασιτική Ελλάδα δίνει τη μάχη της χρεοκοπίας με όλα της όπλα!
σε καληνυχτίζω.
Γ: καληνύχτα
Ο «διάλογος» έγινε αργά τη νύχτα μέσω Facebook.
Κρύβει τη ματιά που έχουν αρκετοί για τα στην Ελλάδα τεκταινόμενα και περιέχει τον πυρήνα της αγωνίας που νιώθουμε πολλοί. Είναι βέβαιο πως τα τελευταία 30 χρόνια τα «παράσιτα» απλώθηκαν σαν τον μεταστατικό καρκίνο στην Ελλάδα. Και μόνο τα ασύλληπτα μεγέθη της παραοικονομίας να κοιτάξει κανείς, μπορεί να το αντιληφθεί.
Για πάρα πολλά χρόνια, μία κοινωνία απαίδευτη έπεφτε με τα μούτρα σε οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή μπορούσε να αποδειχθεί κερδοφόρο. Αγαπημένα μου παραδείγματα τα video clubs της δεκαετίας του 80 που φύτρωναν παντού σαν τα μανιτάρια και λίγο αργότερα τα καταστήματα «υγιεινής διατροφής». Και τα μεν και τα δε, όπως άνοιξαν, μετά από λίγο χάθηκαν γιατί είτε η αγορά βρέθηκε να είναι κορεσμένη είτε γιατί άλλαξαν τα δεδομένα αλλά και γιατί, πολύ συχνά, λειτουργούσαν με την «λογική» της αρπαχτής άρα προσέφεραν απαράδεκτης ποιότητας υπηρεσία ή προϊόν.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο φύτρωσαν χρόνια μετά τα διάφορα Χρηματιστηριακά Γραφεία. Δεν ξεχνώ, πάρα πολύ χαρακτηριστικά σε μία κάθοδο στην πατρική μου γειτονιά, το Παλαιό Φάληρο, που συναντώντας έναν γνωστό μετά από χρόνια, ρωτώ μεταξύ άλλων «τι κάνει ο Μιχάλης;» Ασχολείται με το χρηματιστήριο ήταν η απάντηση που με άφησε ξερό, καθώς θυμόμουν καλά τον Μιχάλη ως «κανονικό άνθρωπο».
Θυμάμαι καλά το επεισόδιο, γιατί ήταν ένα από εκείνα που μου έδωσαν να καταλάβω για τα καλά τα απίστευτα μεγέθη της μετάλλαξης και της αλλοτρίωσης που είχε επέλθει. Αυτή η τρελαμένη κοινωνία για την οποία πολλές φορές έχω γράψει όχι απλά βοηθήθηκε, αλλά δημιουργήθηκε και χτίστηκε συστηματικά από αυτούς που τώρα παριστάνουν τους γιατρούς της. Και βέβαια ήξεραν από την αρχή πως το δημιούργημα είναι θνησιγενές, αλλά, στο μεταξύ θα προλάβαιναν οι κολλητοί τους να κάνουν τη μπάζα τους.
Ο Μιχάλης βέβαια, μπάζα δεν έκανε. Ήταν ένας από τους χιλιάδες αφελείς που πίστεψαν τον κο Παπαντωνίου με το αστραφτερό χαμόγελο, όταν εξωθούσε τους πάντες να παίξουν. Ο Μιχάλης, δεν ήταν «παράσιτο». Ήταν ένας κανονικός άνθρωπος που το παρασιτικό σύστημα που εξουσιάζει την Ελλάδα, του έδειξε τον δρόμο. Αυτά τα παράσιτα που διοίκησαν και διοικούν είναι που προκάλεσαν τον λεγόμενο «πρωτογενή τομέα» της οικονομίας. Που έκαναν την Ελλάδα μία χώρα παραγωγικά ανύπαρκτη.
Ο κος Λοβέρδος, στις προχθεσινές δηλώσεις του για το Δημόσιο, υπήρξε σουρεαλιστικά θρασύς. Ο ίδιος, είναι μέρος του συστήματος που έφτιαξε το Δημόσιο και του επέτρεψε να είναι όχι απλά αναποτελεσματικό αλλά συχνά κολαστήριο και αίθουσα βασανισμού για τους πολίτες. Η επίθεση που έχει εξαπολύσει η Κυβέρνηση εναντίον κυριολεκτικά των πάντων (πλην των γνωστών) είναι χαμένη από χέρι. Νομίζω πως θα αποδειχθεί ως νομοτέλεια.
Ο θύτης όταν παριστάνει πως προστατεύει το θύμα του αποκαλύπτεται. Η κοινωνία λοιπόν δεν στηρίζει. Δεν έχει κανέναν λόγο. Και ίσως, ενστικτωδώς, οδηγά τα πράγματα στα άκρα, στον εξοστρακισμό από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή. Οι πολλοί, δεν έχουν μάλλον να χάσουν τίποτα ενώ ίσως βρουν ένα πιο ήρεμο εφαλτήριο για επανεκκίνηση. Φτάνει οι βάσεις αυτή τη φορά να είναι ορθολογικές και όχι επικολυρικές.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου