Της Βάλιας Μπαζού
Η πράσινη ανάπτυξη, η «κωλοτούµπα» και το άδοξο τέλος του πειράµατος «ΥΠΕΚΑ»
Στο 2ο τεύχος του «Πράσινου Ποντικιού», που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2009, αναρωτιόμασταν ποιο θα ήταν το μέλλον του «βρέφους», πόσο θα άντεχε και τι θα γινόταν εάν προλάβαινε να μεγαλώσει.
«Βρέφος» ήταν το νεοσύστατο, µόλις ενός µηνός, υπουργείο Περιβάλλοντος, και το κρίσιµο ερώτημα ήταν πόσο περιβάλλον θα άντεχαν κυβέρνηση, βουλευτές, υπουργοί, δήµαρχοι, περιφερειάρχες και πολίτες.
Το «βρέφος», 21 µήνες µετά, θυσιάστηκε πανηγυρικά επιβεβαιώνοντας τους φόβους όσων επέµεναν ότι, ακόµα και εν έτει 2011, το περιβάλλον και οι συγκρούσεις µε µικρά, µικροµεσαία και µεγάλα συµφέροντα πέφτουν λίγο βαριές στο στοµάχι.
Ανασχηµατισµός πολιτικής
Όσοι άκουσαν µε προσοχή τις προγραµµατικές δηλώσεις του νέου υπουργού ΠΕΚΑ Γιώργου Παπακωνσταντίνου στη Βουλή, συνειδητοποίησαν ότι ο πρωθυπουργός επί της ουσίας κατήργησε το υπουργείο Περιβάλλοντος, διατηρώντας το χαρτοφυλάκιο µόνο για το θεαθήναι. Συνειδητοποίησαν ότι η πολυδιαφηµισµένη και πολλά υποσχόµενη κεντρική πολιτική επιλογή για την ανάπτυξη της χώρας µε νέους, σύγχρονους όρους, ήταν απλώς (και αυτή) µια ρητορεία µε ηµεροµηνία λήξης. Γιατί στον ανασχηµατισµό δεν καρατοµήθηκε απλώς η Τίνα Μπιρµπίλη για να αντικατασταθεί από ένα άλλο πρόσωπο που θα προωθούσε πιο αποτελεσµατικά την ίδια πολιτική. Στον ανασχηµατισµό καρατοµήθηκε η ίδια η πολιτική που προσωπικά ο πρωθυπουργός είχε θέσει ως προοπτική για τη χώρα και ως στοίχηµα για τις επόµενες γενιές. Το υπουργείο Περιβάλλοντος καταργήθηκε µέσα σε 24 ώρες, αφού η πολιτική για το περιβάλλον και την πράσινη ανάπτυξη έγινε συνώνυµη της νοµιµοποίησης των αυθαιρέτων, της αλλαγής της δασικής πολιτικής ακόµα και της ίδιας της έννοιας του δάσους, της κατάργησης κάθε έννοιας χωροταξίας και πολεοδοµίας, της στήριξης του λιγνίτη και του µπόνους στην πετρελαιοκίνηση.
Το «βαρίδι»
Το πείραµα της πράσινης ανάπτυξης, το πείραµα µε την «πράσινη» Τίνα, άντεξε 21 µήνες και κατέρρευσε µέσα σε αναστεναγµούς ανακούφισης από βουλευτές και στελέχη τεσσάρων κοµµάτων, των δυο µεγάλων κοµµάτων, ενός µικρότερου και ενός νεοσύστατου. Κατέρρευσε αφού πρώτα η Μπιρµπίλη χαρακτηρίστηκε «βαρίδι», κατηγορήθηκε ότι χαλάει την «πιάτσα», ότι αποτελεί εµπόδιο για την αναγέννηση της χώρας. Το Μέγαρο Μαξίµου από την πρώτη στιγµή έγινε αποδέκτης παραπόνων από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν έβλεπαν µε καλό µάτι τις επιλογές µιας µη κοινοβουλευτικής και µη κοµµατικής υπουργού, η οποία, µάλιστα, έδειχνε µια ιδιότυπη αλλεργία στην επαφή της µε τους «συντρόφους».
Έτσι όπως έλεγαν οι κυβερνητικοί λοµπίστες, «η Τίνα ήταν τελειωµένη εδώ και καιρό». Μόνο που όπως αποδείχθηκε, το πρόβληµα δεν ήταν, µόνο, το πρόσωπο, αλλά η πολιτική που επέµενε να προωθεί θεωρώντας ότι αποτελεί και επιλογή της κυβέρνησης. Μόνο που το Μέγαρο Μαξίµου, µε το άλλοθι την οικονοµική κρίση και κάτω από την πίεση εκείνων που κουνούν το δάκτυλο και χαρτιά µε «µαϊµού» επενδύσεις, προχώρησε σε ιστορική «κωλοτούµπα» και µάλιστα τόσο άγαρµπα, που σόκαρε νοήµονες πολίτες και πολιτικούς, περιβαλλοντικές οργανώσεις και επιστηµονικούς φορείς, που µέσα σε 24 ώρες είδαν να ξεπαγώνουν οι πολιτικοί δεινόσαυροι.
Η εκδίκηση των δεινοσαύρων
Ένα από τα πιο αφελή και δηµοφιλή διλήµµατα ή, αν θέλετε, εκβιασµός που τίθεται στη χώρα µε ιδιαίτερη έµφαση τα τελευταία δυο χρόνια, είναι εάν στο όνοµα ενός γυπαετού, ενός ενοχλητικού πεύκου, µιας προκλητικά ελεύθερης έκτασης δίπλα στο κύµα, η Ελλάδα θα πρέπει να µείνει στη Γ Εθνική της προόδου και της ανάπτυξης και το «ζεστό» χρήµα των επενδυτών να µην περάσει τα σύνορα της χώρας. Μόνο που το δίληµµα αυτό έτσι όπως διατυπώνεται διεκδικεί το χειροκρότηµα των µικρόνοων, φλερτάρει µε την εύνοια όσων διαθέτουν µικρό «σκληρό δίσκο». Και όσοι πολίτες δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες, κολληµένοι στον τοίχο µεσοπρόθεσµα και µακροπρόθεσµα από την αποδόµηση της ζωής τους, κινδυνεύουν να µπλεχτούν στο δίχτυ της χειραγώγησης, να µην αναγνωρίσουν το ειρωνικό και λαϊκίστικο δίληµµα και να στείλουν στον «διάολο» το σύνταγµα, τους νόµους και την κοινή λογική. Το πραγµατικό δίληµµα, όµως, που τίθεται είναι άλλο… Θέλουµε μια ανάπτυξη που διαθέτει και μνήμη και δυνατότητα προβολής του μέλλοντός μας, με σύγχρονους όρους και προοπτική, ή μια ανάπτυξη της αρπαχτής που θα ικανοποιήσει για μικρό χρονικό διάστημα τους δείκτες της οικονομίας, το ποσοστό απασχόλησης, τη δημόσια εικόνα της χώρας και στο ίδιο μικρό χρονικό διάστημα θα καταρρεύσει εξαντλώντας το «κεφάλαιο» της χώρας και κάθε συγκριτικό πλεονέκτημά της;
Το τραγικό είναι ότι στο δίλημμα αυτό ο πρωθυπουργός είχε απαντήσει επιλέγοντας μάλιστα σημειολογικά οι δηλώσεις του να γίνουν από τον καμένο εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας… «Εμείς έχουμε ως βασικό μας στόχο την πράσινη ανάπτυξη. Δηλαδή, λέμε κάτι πολύ απλό. Ότι το περιβάλλον δεν είναι ενάντια στην ανάπτυξη, ούτε η ανάπτυξη ενάντια στο περιβάλλον. Αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν. Να συνδυαστούν σε αυτό που λέμε ‘‘πράσινη ανάπτυξη’’, ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, που ξεκινά από την ενέργεια, τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, και φθάνει μέχρι τον τουρισμό μας, από τα αγροτικά μας προϊόντα μέχρι τις κατασκευές μας, από τις μεταφορές μας μέχρι τα νησιά μας, τις παραλίες μας, τα δάση μας». Δύο χρόνια μετά, οι πολιτικοί δεινόσαυροι έχουν πάρει το πάνω χέρι προωθώντας μια ανάπτυξη που δίνει σε αντιπαροχή τη χώρα με την προοπτική της δημιουργίας ενός κακοήθους μορφώματος. Κλείνω αυτό το σημείωμα αντιγράφοντας από το οργισμένο άρθρο του αυθεντικού φιλελεύθερου Στέφανου Μάνου, με τίτλο «Επιστροφή στην πολεοδομία της χούντας»… «Με την πολεοδομική ωρίμανση το νομοσχέδιο εννοεί την παράκαμψη κάθε πολεοδομικής και περιβαλλοντικής έννοιας στο όνομα της εύκολης πώλησης της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Πρόκειται περί αίσχους. Ανάλογη αναίσθητη και ακαλλιέργητη αναπτυξιακή πολιτική της ακίνητης περιουσίας άσκησε η δικτατορία και άφησε πίσω της εκτρώματα και δυσλειτουργικές πόλεις».
Πηγή : topontiki.gr
Στο 2ο τεύχος του «Πράσινου Ποντικιού», που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2009, αναρωτιόμασταν ποιο θα ήταν το μέλλον του «βρέφους», πόσο θα άντεχε και τι θα γινόταν εάν προλάβαινε να μεγαλώσει.
«Βρέφος» ήταν το νεοσύστατο, µόλις ενός µηνός, υπουργείο Περιβάλλοντος, και το κρίσιµο ερώτημα ήταν πόσο περιβάλλον θα άντεχαν κυβέρνηση, βουλευτές, υπουργοί, δήµαρχοι, περιφερειάρχες και πολίτες.
Το «βρέφος», 21 µήνες µετά, θυσιάστηκε πανηγυρικά επιβεβαιώνοντας τους φόβους όσων επέµεναν ότι, ακόµα και εν έτει 2011, το περιβάλλον και οι συγκρούσεις µε µικρά, µικροµεσαία και µεγάλα συµφέροντα πέφτουν λίγο βαριές στο στοµάχι.
Ανασχηµατισµός πολιτικής
Όσοι άκουσαν µε προσοχή τις προγραµµατικές δηλώσεις του νέου υπουργού ΠΕΚΑ Γιώργου Παπακωνσταντίνου στη Βουλή, συνειδητοποίησαν ότι ο πρωθυπουργός επί της ουσίας κατήργησε το υπουργείο Περιβάλλοντος, διατηρώντας το χαρτοφυλάκιο µόνο για το θεαθήναι. Συνειδητοποίησαν ότι η πολυδιαφηµισµένη και πολλά υποσχόµενη κεντρική πολιτική επιλογή για την ανάπτυξη της χώρας µε νέους, σύγχρονους όρους, ήταν απλώς (και αυτή) µια ρητορεία µε ηµεροµηνία λήξης. Γιατί στον ανασχηµατισµό δεν καρατοµήθηκε απλώς η Τίνα Μπιρµπίλη για να αντικατασταθεί από ένα άλλο πρόσωπο που θα προωθούσε πιο αποτελεσµατικά την ίδια πολιτική. Στον ανασχηµατισµό καρατοµήθηκε η ίδια η πολιτική που προσωπικά ο πρωθυπουργός είχε θέσει ως προοπτική για τη χώρα και ως στοίχηµα για τις επόµενες γενιές. Το υπουργείο Περιβάλλοντος καταργήθηκε µέσα σε 24 ώρες, αφού η πολιτική για το περιβάλλον και την πράσινη ανάπτυξη έγινε συνώνυµη της νοµιµοποίησης των αυθαιρέτων, της αλλαγής της δασικής πολιτικής ακόµα και της ίδιας της έννοιας του δάσους, της κατάργησης κάθε έννοιας χωροταξίας και πολεοδοµίας, της στήριξης του λιγνίτη και του µπόνους στην πετρελαιοκίνηση.
Το «βαρίδι»
Το πείραµα της πράσινης ανάπτυξης, το πείραµα µε την «πράσινη» Τίνα, άντεξε 21 µήνες και κατέρρευσε µέσα σε αναστεναγµούς ανακούφισης από βουλευτές και στελέχη τεσσάρων κοµµάτων, των δυο µεγάλων κοµµάτων, ενός µικρότερου και ενός νεοσύστατου. Κατέρρευσε αφού πρώτα η Μπιρµπίλη χαρακτηρίστηκε «βαρίδι», κατηγορήθηκε ότι χαλάει την «πιάτσα», ότι αποτελεί εµπόδιο για την αναγέννηση της χώρας. Το Μέγαρο Μαξίµου από την πρώτη στιγµή έγινε αποδέκτης παραπόνων από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν έβλεπαν µε καλό µάτι τις επιλογές µιας µη κοινοβουλευτικής και µη κοµµατικής υπουργού, η οποία, µάλιστα, έδειχνε µια ιδιότυπη αλλεργία στην επαφή της µε τους «συντρόφους».
Έτσι όπως έλεγαν οι κυβερνητικοί λοµπίστες, «η Τίνα ήταν τελειωµένη εδώ και καιρό». Μόνο που όπως αποδείχθηκε, το πρόβληµα δεν ήταν, µόνο, το πρόσωπο, αλλά η πολιτική που επέµενε να προωθεί θεωρώντας ότι αποτελεί και επιλογή της κυβέρνησης. Μόνο που το Μέγαρο Μαξίµου, µε το άλλοθι την οικονοµική κρίση και κάτω από την πίεση εκείνων που κουνούν το δάκτυλο και χαρτιά µε «µαϊµού» επενδύσεις, προχώρησε σε ιστορική «κωλοτούµπα» και µάλιστα τόσο άγαρµπα, που σόκαρε νοήµονες πολίτες και πολιτικούς, περιβαλλοντικές οργανώσεις και επιστηµονικούς φορείς, που µέσα σε 24 ώρες είδαν να ξεπαγώνουν οι πολιτικοί δεινόσαυροι.
Η εκδίκηση των δεινοσαύρων
Ένα από τα πιο αφελή και δηµοφιλή διλήµµατα ή, αν θέλετε, εκβιασµός που τίθεται στη χώρα µε ιδιαίτερη έµφαση τα τελευταία δυο χρόνια, είναι εάν στο όνοµα ενός γυπαετού, ενός ενοχλητικού πεύκου, µιας προκλητικά ελεύθερης έκτασης δίπλα στο κύµα, η Ελλάδα θα πρέπει να µείνει στη Γ Εθνική της προόδου και της ανάπτυξης και το «ζεστό» χρήµα των επενδυτών να µην περάσει τα σύνορα της χώρας. Μόνο που το δίληµµα αυτό έτσι όπως διατυπώνεται διεκδικεί το χειροκρότηµα των µικρόνοων, φλερτάρει µε την εύνοια όσων διαθέτουν µικρό «σκληρό δίσκο». Και όσοι πολίτες δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες, κολληµένοι στον τοίχο µεσοπρόθεσµα και µακροπρόθεσµα από την αποδόµηση της ζωής τους, κινδυνεύουν να µπλεχτούν στο δίχτυ της χειραγώγησης, να µην αναγνωρίσουν το ειρωνικό και λαϊκίστικο δίληµµα και να στείλουν στον «διάολο» το σύνταγµα, τους νόµους και την κοινή λογική. Το πραγµατικό δίληµµα, όµως, που τίθεται είναι άλλο… Θέλουµε μια ανάπτυξη που διαθέτει και μνήμη και δυνατότητα προβολής του μέλλοντός μας, με σύγχρονους όρους και προοπτική, ή μια ανάπτυξη της αρπαχτής που θα ικανοποιήσει για μικρό χρονικό διάστημα τους δείκτες της οικονομίας, το ποσοστό απασχόλησης, τη δημόσια εικόνα της χώρας και στο ίδιο μικρό χρονικό διάστημα θα καταρρεύσει εξαντλώντας το «κεφάλαιο» της χώρας και κάθε συγκριτικό πλεονέκτημά της;
Το τραγικό είναι ότι στο δίλημμα αυτό ο πρωθυπουργός είχε απαντήσει επιλέγοντας μάλιστα σημειολογικά οι δηλώσεις του να γίνουν από τον καμένο εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας… «Εμείς έχουμε ως βασικό μας στόχο την πράσινη ανάπτυξη. Δηλαδή, λέμε κάτι πολύ απλό. Ότι το περιβάλλον δεν είναι ενάντια στην ανάπτυξη, ούτε η ανάπτυξη ενάντια στο περιβάλλον. Αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν. Να συνδυαστούν σε αυτό που λέμε ‘‘πράσινη ανάπτυξη’’, ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, που ξεκινά από την ενέργεια, τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, και φθάνει μέχρι τον τουρισμό μας, από τα αγροτικά μας προϊόντα μέχρι τις κατασκευές μας, από τις μεταφορές μας μέχρι τα νησιά μας, τις παραλίες μας, τα δάση μας». Δύο χρόνια μετά, οι πολιτικοί δεινόσαυροι έχουν πάρει το πάνω χέρι προωθώντας μια ανάπτυξη που δίνει σε αντιπαροχή τη χώρα με την προοπτική της δημιουργίας ενός κακοήθους μορφώματος. Κλείνω αυτό το σημείωμα αντιγράφοντας από το οργισμένο άρθρο του αυθεντικού φιλελεύθερου Στέφανου Μάνου, με τίτλο «Επιστροφή στην πολεοδομία της χούντας»… «Με την πολεοδομική ωρίμανση το νομοσχέδιο εννοεί την παράκαμψη κάθε πολεοδομικής και περιβαλλοντικής έννοιας στο όνομα της εύκολης πώλησης της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Πρόκειται περί αίσχους. Ανάλογη αναίσθητη και ακαλλιέργητη αναπτυξιακή πολιτική της ακίνητης περιουσίας άσκησε η δικτατορία και άφησε πίσω της εκτρώματα και δυσλειτουργικές πόλεις».
Πηγή : topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου