ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΟΥΒΕΛΑ
Αλλά η παρανομία δικαιολογεί τεράστιο κέρδος για τον έμπορο. Δικαιολογεί όμως και την περιθωριοποίηση, την παραβατική συμπεριφορά και πιθανόν τον πρόωρο θάνατο των χρηστών. Το ναρκωτικό παρασκευάζεται σε παράνομα εργαστήρια, μεταφέρεται σε άθλιες συνθήκες και νοθεύεται με ένα σωρό ακατάλληλες ουσίες αραίωσης. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιείται σε απαράδεκτες συνθήκες παρασκευής και διακίνησης φαρμακευτικού προϊόντος, το οποίο συχνά χορηγείται ενδοφλεβίως, χωρίς τις συνθήκες απόλυτης αποστείρωσης, τα υπερκαθαρά υλικά, το εκπαιδευμένο προσωπικό που απαιτεί η παροχή μιας φαρμακευτικής ουσίας.
Τα ναρκωτικά είναι ουσίες με μεγάλο εύρος δράσεων, από καταστολή μέχρι διέγερση, από ψευδαισθήσεις μέχρι ενίσχυση του συναισθήματος του χρήστη. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η ανάπτυξη εξάρτησης και/ή εθισμού. Ολες είναι πρακτικώς παράνομες.
Οι ουσίες αυτές χρησιμοποιούνται από την απαρχή του πολιτισμού, συνήθως εξυπηρετώντας πρακτικές ανάγκες για εργασία (κοκαΐνη), για ανάπαυση και αναλγησία (όπιο), σε θρησκευτικές τελετές και μυήσεις (κάνναβις, μεσκάλ, πεγιότ) ή για απλή ευφραντική δράση, πάντα όμως εντός κοινωνικών πλαισίων και όχι με τη μορφή της κατάχρησης που επικράτησε στον σύγχρονο κόσμο και οδήγησε τις κυβερνήσεις να τα θέσουν εν διωγμώ.
Αλλά η παρανομία δικαιολογεί τεράστιο κέρδος για τον έμπορο. Δικαιολογεί όμως και την περιθωριοποίηση, την παραβατική συμπεριφορά και πιθανόν τον πρόωρο θάνατο των χρηστών. Το ναρκωτικό παρασκευάζεται σε παράνομα εργαστήρια, μεταφέρεται σε άθλιες συνθήκες και νοθεύεται με ένα σωρό ακατάλληλες ουσίες αραίωσης. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιείται σε απαράδεκτες συνθήκες παρασκευής και διακίνησης φαρμακευτικού προϊόντος, το οποίο συχνά χορηγείται ενδοφλεβίως, χωρίς τις συνθήκες απόλυτης αποστείρωσης, τα υπερκαθαρά υλικά, το εκπαιδευμένο προσωπικό που απαιτεί η παροχή μιας φαρμακευτικής ουσίας.
Αν τα ναρκωτικά κάθε κατηγορίας θεωρούνταν φάρμακα και εντάσσονταν στη διαδικασία παρασκευής και ελέγχου τους σε φαρμακευτικά εργαστήρια βιομηχανιών, διακινούνταν και φυλάγονταν όπως όλα τα φάρμακα και, τέλος, πωλούνταν στα φαρμακεία από υπεύθυνους επιστήμονες, τότε η ασφάλεια του τελικού προϊόντος θα ήταν εξασφαλισμένη. Η επιλογή ή όχι της χορήγησής τους έγκειται στον θεράποντα ιατρό του εξαρτημένου, ενώ η αναγκαστική συναναστροφή του χρήστη με ιατρό, φαρμακοποιό, ψυχολόγο τον βοηθά να σπάσει τη σχέση του με τα κυκλώματα διακίνησης και εμπορίας που τον καθιστούν σκλάβο της συνήθειάς του. Ταυτοχρόνως, η προσφορά του φαρμάκου σε χαμηλή τιμή καθιστά την παράνομη διακίνηση χωρίς νόημα, επομένως και την προσπάθεια προσφοράς του ναρκωτικού σε νέους χρήστες ασύμφορη και ανόητη.
Αρα, τη απουσία εμπόρων και «διαφημιστών», η προώθηση του προϊόντος είναι πρακτικώς αδύνατη σε νέους χρήστες. Ο νέος δυνητικός χρήστης θα είναι αναγκασμένος να αποδείξει την εξάρτησή του για να προμηθευτεί την ουσία που επιθυμεί από τον ιατρό του. Αν δεν είναι ήδη εξαρτημένος, ο ιατρός θα μεθοδεύσει ψυχιατρική βοήθεια στον νέο ασθενή. Ο ήδη εξαρτημένος, εξάλλου, θα ενταχθεί σε κάποια δομή υγείας και θα παίρνει νόμιμα την ουσία που επιθυμεί ή υποκατάστατό της, χωρίς κινδύνους. Θα είναι κοινωνικά ενταγμένος και μη παραβατικός. Στην περίπτωση, δε, που επιθυμεί απεξάρτηση, η διαδικασία θα είναι απλούστερη και ευκολότερη.
Η νομιμοποίηση και όχι η απλή αποποινικοποίηση των εξαρτησιογόνων ουσιών θα καταστήσει άνευ σημασίας την εμπορία, επομένως θα περιορίσει την επέκταση του φαινομένου. Από την άλλη, η οπτική της χρήσης των εξαρτησιογόνων ουσιών ως φαρμάκων χαρακτηρισμένων για τη θεραπεία των ασθενών, ήδη εξαρτημένων ατόμων, με τη δυνατότητα φαρμακευτικής παρασκευής και ελεγχόμενης, συνταγογραφούμενης εμπορίας τους, είναι μια λύση που θα προστατεύσει τους χρήστες από την περιθωριοποίηση, την παραβατικότητα, θα τους δώσει μια ελπίδα ζωής.
Ο Δημήτριος Κούβελας είναι καθηγητής Φαρμακολογίας και Κλινικής Φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ.
Πηγή : www.tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου