Του Δ.Κ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Η ωρίμανση που επέρχεται με την εκτεταμένη οικονομική κρίση, αλλά και την αστοχία της «καθαρής» επιστήμης να αποτρέψει ένα πυρηνικό ατύχημα υπό έκτακτες συνθήκες, οδηγεί στην κατάρρευση ενός μέρους της βεβαιότητας και της προσδοκίας για έναν καλύτερο κόσμο, τουλάχιστον με αυτούς τους όρους ανάπτυξης.
Παρ' όλ' αυτά, ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ανθρωπότητας επιμένει. Π.χ., η οριστική συμφωνία Αγκυρας - Μόσχας για τη δημιουργία πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Ακουγιού, περιοχή γνωστή για την υψηλή σεισμικότητά της.
Στα καθ' ημάς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει ακόμη η ίδια στρεβλή αντίληψη «ελέγχου» της οικονομίας, η οποία στηρίζεται σε ένα απίστευτα συστημικά άκαμπτο γραφειοκρατικό σύστημα. Περιττεύει, φέρ' ειπείν, το να μιλήσουμε για τα νέα σώματα ελέγχου που κάθε φορά εφευρίσκονται ανεβάζοντας το «κόστος συμμόρφωσης» σε δυσθεώρητα ύψη, όπως και για την εμμονή να λογίζονται ως κανόνας οι ακραίες περιπτώσεις. Από αυτές τις τελευταίες μάλιστα, αφού δημοσιοποιηθούν, εξάγονται συμπεράσματα καθολικής χρήσης, χωρίς να λαμβάνεται καθόλου υπ' όψιν η μεσότητα. Ο Αριστοτέλης ορίζει την αρετή «ως μέσον ανάμεσα σε δύο ακρότητες... μιας υπερβολής και μιας έλλειψης». Συγχρόνως της αποδίδει «τον ευκαιριακό χαρακτήρα του εκάστοτε χωρικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο επιδιώκεται και από το οποίο απορρέει». Λ.χ. αν είναι αρετή η εξάλειψη της φοροδιαφυγής, μπορεί να είναι ταυτόχρονα αρετή κι ένας «συμβιβασμός εκτός δικαστηρίου με τη "Ζίμενς"». Οπως είπε ο υπουργός Επικρατείας: «Θα τον κάνουμε, θα τον τολμήσουμε, εφόσον θεωρήσει η κυβέρνηση ότι εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον». Αυτό το οποίο ορθώς επιχειρείται με τη «Ζίμενς», αποδεχόμενοι τον ευκαιριακό χαρακτήρα του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε σήμερα, οφείλει να επιχειρείται με κάθε Ελληνα μικροεπιχειρηματία ή αυτοαπασχολούμενο;
Αντ' αυτού, υιοθετείται μια επιθετική πολιτική απειλών, φυλακίσεων κ.λπ., σαν να εκπορεύεται από το κράτος ένα αναγκαίο «μονοπώλιο» χρήσης βίας, μια καταχρηστική εξουσία, η οποία ως «κλίμα» εξωθεί σε δύο κατευθύνσεις: εγκατάλειψη οποιασδήποτε επιχειρηματικής δράσης εντός Ελλάδος πέραν της επιβίωσης ή αποδοχή της παλιάς ρήσης «τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες». Υποχρεώνονται δηλαδή να συμπεριλάβουν, οι εν Ελλάδι ασκούντες επιχειρηματική δραστηριότητα και οι αυτοαπασχολούμενοι, την απειλή φυλάκισης ως στοιχείο του επιχειρηματικού τους ρίσκου. Γιατί τάχα είναι αναγκαίο και δεν μπορούμε να οδηγηθούμε σε ένα απλοποιημένο αντικειμενικό σύστημα φορολόγησης; Γιατί να δημιουργείται η εντύπωση ότι το κράτος χρησιμοποιεί την αναγκαστική του εξουσία επ' ωφελεία ορισμένων; Οπως, π.χ., για τις επιχειρήσεις που μίσθωσαν τα διόδια, παρ' ότι υπέγραψαν νόμιμη σύμβαση;
Από την άλλη όμως η εμπιστοσύνη εξυπηρετείται από το σύνολο της πολιτικής, όπως, π.χ., οι συγχωνεύσεις σχολείων. Ας διακρίνουμε από τα μικρά πράγματα τα μεγάλα. Εξυπηρετεί, λοιπόν, το γενικό συμφέρον και το οικονομικό πλάνο της κυβέρνησης η συγχώνευση του μονοθέσιου Δημοτικού Σχολείου Κέδρων Ευρυτανίας (ένας δάσκαλος, τα τοπικά μέσα και οι ταμπέλες του τόπου το αναφέρουν διθέσιο, http:// www.youtube.com/watch?v=2S9crfkKWRQ, το υπουργείο το αναφέρει μονοθέσιο) με το διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Ραυτόπουλου; Είναι, δηλαδή, βιώσιμη λύση τα 4 παιδάκια του μονοθέσιου να ταξιδεύουν 13 χιλιόμετρα μακριά στο Ραυτόπουλο Ευρυτανίας, http://www. youtube.com/watch?v=Ι20lDSXBamc&feature= related, χειμώνα καιρό, περνώντας μια απότομη και επικίνδυνη διαδρομή στον ορεινό όγκο της δυτικής Ευρυτανίας που, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι και Βέλγιο, ...μια πλατεία όλ' η χώρα; Ορίζεται αυτό ως γενικό συμφέρον, παρ' όλο που η ΠΑΣΕΓΕΣ σε έρευνα αναφέρει ότι παρατηρείται αύξηση της απασχόλησης στον αγροτικό τομέα (2008-2009) της τάξης του 7%;
Μάλιστα η υφυπουργός Γεωργίας τόνισε ότι «ο πρωτογενής τομέας, η αγροτική παραγωγή, είναι για την Ελλάδα ένας μονόδρομος, η βαριά μας βιομηχανία, και σε αυτή πρέπει να επενδύσουμε, αυτή να ανατάξουμε... να την ενισχύσουμε και να τη στηρίξουμε, γιατί έχει πολλά προβλήματα...». Ε! Εμείς κλείνουμε το σχολείο και στέλνουμε τα παιδάκια χειμώνα καιρό με χιόνια, βολτούλα πρωινή-μεσημεριανή, για να μάθουν γράμματα σε διθέσιο, αντί στο μονοθέσιο να δημιουργήσουμε μια εικονική τάξη με τεχνολογία που υπάρχει ήδη. Καλό θα είναι να έχουμε υπ' όψιν μας και την εν είδει χρησμού αποστροφή του τοπικού βουλευτή: «Το κόστος των μετακινήσεων των μαθητών θα είναι μεγαλύτερο από το μισθό ενός δασκάλου». Μπορείτε, βλέποντας και τον τόπο, να τον συνδυάσετε με τα λόγια του Παλαμά: «Λιτά χτίστε τα, απλόχερα, μεγάλα/γερά θεμελιωμένα, από της χώρας/ ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας/ μακριά μακριά τ' ανήλιαγα σοκάκια/ τα σχολειά χτίστε» και να δείτε μέσα από τις αντιθέσεις τα αίτια της ελληνικής μας πολυπάθειας.
Πηγή
Παρ' όλ' αυτά, ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης ανθρωπότητας επιμένει. Π.χ., η οριστική συμφωνία Αγκυρας - Μόσχας για τη δημιουργία πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Ακουγιού, περιοχή γνωστή για την υψηλή σεισμικότητά της.
Στα καθ' ημάς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει ακόμη η ίδια στρεβλή αντίληψη «ελέγχου» της οικονομίας, η οποία στηρίζεται σε ένα απίστευτα συστημικά άκαμπτο γραφειοκρατικό σύστημα. Περιττεύει, φέρ' ειπείν, το να μιλήσουμε για τα νέα σώματα ελέγχου που κάθε φορά εφευρίσκονται ανεβάζοντας το «κόστος συμμόρφωσης» σε δυσθεώρητα ύψη, όπως και για την εμμονή να λογίζονται ως κανόνας οι ακραίες περιπτώσεις. Από αυτές τις τελευταίες μάλιστα, αφού δημοσιοποιηθούν, εξάγονται συμπεράσματα καθολικής χρήσης, χωρίς να λαμβάνεται καθόλου υπ' όψιν η μεσότητα. Ο Αριστοτέλης ορίζει την αρετή «ως μέσον ανάμεσα σε δύο ακρότητες... μιας υπερβολής και μιας έλλειψης». Συγχρόνως της αποδίδει «τον ευκαιριακό χαρακτήρα του εκάστοτε χωρικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο επιδιώκεται και από το οποίο απορρέει». Λ.χ. αν είναι αρετή η εξάλειψη της φοροδιαφυγής, μπορεί να είναι ταυτόχρονα αρετή κι ένας «συμβιβασμός εκτός δικαστηρίου με τη "Ζίμενς"». Οπως είπε ο υπουργός Επικρατείας: «Θα τον κάνουμε, θα τον τολμήσουμε, εφόσον θεωρήσει η κυβέρνηση ότι εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον». Αυτό το οποίο ορθώς επιχειρείται με τη «Ζίμενς», αποδεχόμενοι τον ευκαιριακό χαρακτήρα του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε σήμερα, οφείλει να επιχειρείται με κάθε Ελληνα μικροεπιχειρηματία ή αυτοαπασχολούμενο;
Αντ' αυτού, υιοθετείται μια επιθετική πολιτική απειλών, φυλακίσεων κ.λπ., σαν να εκπορεύεται από το κράτος ένα αναγκαίο «μονοπώλιο» χρήσης βίας, μια καταχρηστική εξουσία, η οποία ως «κλίμα» εξωθεί σε δύο κατευθύνσεις: εγκατάλειψη οποιασδήποτε επιχειρηματικής δράσης εντός Ελλάδος πέραν της επιβίωσης ή αποδοχή της παλιάς ρήσης «τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες». Υποχρεώνονται δηλαδή να συμπεριλάβουν, οι εν Ελλάδι ασκούντες επιχειρηματική δραστηριότητα και οι αυτοαπασχολούμενοι, την απειλή φυλάκισης ως στοιχείο του επιχειρηματικού τους ρίσκου. Γιατί τάχα είναι αναγκαίο και δεν μπορούμε να οδηγηθούμε σε ένα απλοποιημένο αντικειμενικό σύστημα φορολόγησης; Γιατί να δημιουργείται η εντύπωση ότι το κράτος χρησιμοποιεί την αναγκαστική του εξουσία επ' ωφελεία ορισμένων; Οπως, π.χ., για τις επιχειρήσεις που μίσθωσαν τα διόδια, παρ' ότι υπέγραψαν νόμιμη σύμβαση;
Από την άλλη όμως η εμπιστοσύνη εξυπηρετείται από το σύνολο της πολιτικής, όπως, π.χ., οι συγχωνεύσεις σχολείων. Ας διακρίνουμε από τα μικρά πράγματα τα μεγάλα. Εξυπηρετεί, λοιπόν, το γενικό συμφέρον και το οικονομικό πλάνο της κυβέρνησης η συγχώνευση του μονοθέσιου Δημοτικού Σχολείου Κέδρων Ευρυτανίας (ένας δάσκαλος, τα τοπικά μέσα και οι ταμπέλες του τόπου το αναφέρουν διθέσιο, http:// www.youtube.com/watch?v=2S9crfkKWRQ, το υπουργείο το αναφέρει μονοθέσιο) με το διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Ραυτόπουλου; Είναι, δηλαδή, βιώσιμη λύση τα 4 παιδάκια του μονοθέσιου να ταξιδεύουν 13 χιλιόμετρα μακριά στο Ραυτόπουλο Ευρυτανίας, http://www. youtube.com/watch?v=Ι20lDSXBamc&feature= related, χειμώνα καιρό, περνώντας μια απότομη και επικίνδυνη διαδρομή στον ορεινό όγκο της δυτικής Ευρυτανίας που, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι και Βέλγιο, ...μια πλατεία όλ' η χώρα; Ορίζεται αυτό ως γενικό συμφέρον, παρ' όλο που η ΠΑΣΕΓΕΣ σε έρευνα αναφέρει ότι παρατηρείται αύξηση της απασχόλησης στον αγροτικό τομέα (2008-2009) της τάξης του 7%;
Μάλιστα η υφυπουργός Γεωργίας τόνισε ότι «ο πρωτογενής τομέας, η αγροτική παραγωγή, είναι για την Ελλάδα ένας μονόδρομος, η βαριά μας βιομηχανία, και σε αυτή πρέπει να επενδύσουμε, αυτή να ανατάξουμε... να την ενισχύσουμε και να τη στηρίξουμε, γιατί έχει πολλά προβλήματα...». Ε! Εμείς κλείνουμε το σχολείο και στέλνουμε τα παιδάκια χειμώνα καιρό με χιόνια, βολτούλα πρωινή-μεσημεριανή, για να μάθουν γράμματα σε διθέσιο, αντί στο μονοθέσιο να δημιουργήσουμε μια εικονική τάξη με τεχνολογία που υπάρχει ήδη. Καλό θα είναι να έχουμε υπ' όψιν μας και την εν είδει χρησμού αποστροφή του τοπικού βουλευτή: «Το κόστος των μετακινήσεων των μαθητών θα είναι μεγαλύτερο από το μισθό ενός δασκάλου». Μπορείτε, βλέποντας και τον τόπο, να τον συνδυάσετε με τα λόγια του Παλαμά: «Λιτά χτίστε τα, απλόχερα, μεγάλα/γερά θεμελιωμένα, από της χώρας/ ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας/ μακριά μακριά τ' ανήλιαγα σοκάκια/ τα σχολειά χτίστε» και να δείτε μέσα από τις αντιθέσεις τα αίτια της ελληνικής μας πολυπάθειας.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου