Την κατάσταση στη Λιβύη, τη στάση Καντάφι και τις προθέσεις τις διεθνούς κοινότητας αναλύουν, μιλώντας στο tvxs, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, ο διεθνολόγος και οικονομολόγος, Πάνος Τριγάζης και ο διεθνολόγος, καθηγητής του ΑΠΘ, Χρήστος Φραγκονικολόπουλος.
Ισορροπίες εντός των τειχών της Λιβύης...
«Όσο υπερβολική ήταν η εικόνα της προέλασης των αντικαθεστωτικών στην αρχή τόσο υπερβολική ήταν και η εικόνα της προέλασης του Καντάφι στη συνέχεια.(σσ: η συνέντευξη δόθηκε σύμφωνα με τις εξελίξεις, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί μέχρι την Παρασκευή το βράδυ). Μετά την αρχική εξέγερση κυρίως στο ανατολικό τμήμα της χώρας αλλά και σε θύλακες του δυτικού τμήματος, σταθεροποιήθηκε ένας συσχετισμός δυνάμεων με τους αντάρτες να ελέγχουν συμπαγώς όλο το ανατολικό κομμάτι, ακόμη και πόλεις τις ερήμου με σημαντικά πετρελαϊκά κοιτάσματα και μεγάλες πόλεις στο δυτικό τμήμα, όπως στη Μισράτα κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα. Οι αλλαγές έγιναν σε μικρές κωμοπόλεις, όπως στη Μπρέγκα και το Ρας Λανούφ» επισημαίνει ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου που βρέθηκε στη Λιβύη προκειμένου να καλύψει τα γεγονότα.
«Η εικόνα της προέλασης του Καντάφι ήταν υπερβολική». Πέτρος Παπακωνσταντίνου
«Αρχικά προελάσαν οι αντάρτες και είχαν ανοιχτό το δρόμο προς τη Σύρτη, μεγάλη πόλη, οχυρό του Καντάφι, στρατιωτική ουσιαστικά πόλη και γενέτειρά του. Η προέλασή τους αυτή είχε ρόλο περισσότερο πολιτικό και ψυχολογικό που θα επέτρεπε σε δυνάμεις μέσα στη Σύρτη και μέσα στην Τρίπολη να εξεγερθούν εναντίον του Καντάφι και να ‘τελειώσουν το θηρίο στη φωλιά του’. Αυτό το σχέδιο δεν πέτυχε. Ο Καντάφι αντεπιτέθηκε αλλά δεν πήρε καμιά μεγάλη πόλη από αυτές που έλεγχαν οι αντάρτες ούτε στα ανατολικά, ούτε στα δυτικά» επισημαίνει.
Το διεθνές «σκάκι» και οι αμφιταλαντεύσεις των μεγάλων δυνάμεων
«Οι αμφιταλαντεύσεις μεγάλων διεθνών δυνάμεων για την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπως της Ρωσίας, της Κίνας έχουν σχέση και με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, πετρελαϊκά ή άλλα στην περιοχή. Η Ρωσία είναι προμηθευτής όπλων της Λιβύης, η Κίνα έχει κάνει τεράστιες επενδύσεις στον κατασκευαστικό και σε άλλους τομείς. Για παράδειγμα με το ‘The West Benghazi Project’, ένα τεράστιο οικιστικό σχέδιο που έχουν αναλάβει οι Κινέζοι προβλέπεται η κατασκευή μιας ολόκληρης πόλης. Βεβαίως υπάρχουν και πολιτικοί λόγοι. Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι δεν θέλουν το Συμβούλιο Ασφαλείας να επεμβαίνει στα εσωτερικά μιας χώρας. Στην περίπτωση της Λιβύης πρόκειται για παρέμβαση σε έναν εσωτερικό εμφύλιο, δεν πρόκειται για παρέμβαση στον πόλεμο μεταξύ δυο κρατών, ούτε για γενοκτονία μιας εθνικής μειονότητας» τονίζει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου.
«Η αντιπαράθεση των χωρών για το αν η Δύση και οι κυρίαρχες δυνάμεις της έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν στο εσωτερικό των κρατών που αντιμετωπίζουν προβλήματα κρατάει χρόνια. Παρόμοια συζήτηση είχε γίνει και για το Ιράκ το 2003. Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το γεγονός ότι η Γαλλία βγήκε μπροστά πολύ δυνατά, αναγνωρίζοντας την προηγούμενη εβδομάδα τους επαναστάτες κι ότι η Κλίντον ζήτησε ύστερα από επίσκεψή της στο Παρίσι να υπάρξει κάποιου είδους επέμβαση στα της Λιβύης. Είναι σα να ζήτησε από τη Γαλλία να βγει μπροστά, ‘να είναι το κακό παιδί’. Γιατί; Για να εξασφαλιστεί η ανατροπή του Καντάφι; Για να εξασφαλιστεί η πρόσβαση στις πετρελαϊκές πηγές;» επισημαίνει ο Χρήστος Φραγκονικολόπουλος.
«Οι χώρες που θέλουν να επισπεύσουν μια στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη δεν πείθουν για την ειλικρίνεια των προθέσεών τους». Πάνος Τριγάζης
«Η βαρβαρότητα του καθεστώτος Καντάφι δεν αντιμετωπίζεται με τη βαρβαρότητα μιας νατοϊκής επέμβασης. Θεωρούμε ότι πρέπει να εξαντληθούν όλα τα άλλα μέτρα πράγμα που δεν έχει γίνει» επισημαίνει ο διεθνολόγος Πάνος Τριγάζης, υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ. «Οι χώρες αυτές που θέλουν να επισπεύσουν μια στρατιωτική επέμβαση δεν πείθουν για την ειλικρίνεια των προθέσεών τους. Είχαμε μια στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέιν για να κατασταλεί η εκεί λαϊκή εξέγερση που έχει παρόμοια αιτήματα με αυτά του λαού της Λιβύης. Δεν κινήθηκε καμιά χώρα από αυτές που πίεσαν για να ληφθεί απόφαση του ΟΗΕ για στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Γινόμαστε μάρτυρες της πολιτικής των δυο μέσων και δυο σταθμών από τους ισχυρούς».
«Γύρω – γύρω» από το μαύρο χρυσό
«Η εικόνα της προέλασης του Καντάφι ήταν υπερβολική για να μην πω εσφαλμένη. Κι ίσως έπαιξαν το ρόλο τους και πολιτικά παιχνίδια. Να εμφανιστεί δηλαδή η εικόνα μιας αντιπολίτευσης που είναι στα γόνατα και μιας διεθνούς κοινότητας που διασώζει την επανάσταση και να δικαιολογηθούν παραχωρήσεις την επόμενη ημέρα, στη μετά Καντάφι εποχή. Παραχωρήσεις κατ’ αρχήν πετρελαϊκές καθώς όταν φύγει ο Καντάφι θα ανοίξει ξανά το πετρελαϊκό παιχνίδι. Ήδη στη διάρκεια της εξέγερσης μεγάλη πετρελαϊκή εταιρεία της Βεγγάζης από το απελευθερωμένο τμήμα της πόλης ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τον ενιαίο λιβυκό οργανισμό πετρελαίων και κάλεσε τις δυτικές χώρες να έρθουν σε απευθείας επαφή μαζί τους και να συνάψουν νέες συμβάσεις» εξηγεί στο tvxs ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου.
«Ο παράγοντας που εξηγεί το ‘άγχος’ να ολοκληρωθεί άμεσα η διένεξη είναι ο ίδιος που εξηγεί την στάση των ανεπτυγμένων χωρών απέναντι σε αυτά τα καθεστώτα εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια». Χρήστος Φραγκονικολόπουλος
«Το πετρέλαιο είναι σίγουρα ένας πάρα πολύ σημαντικός παράγοντας καθώς η Δύση και οι αναπτυγμένες χώρες στηρίζονται για τη ροή του πετρελαίου στη μέση ανατολή και τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Ο παράγοντας που εξηγεί το ‘άγχος’ να ολοκληρωθεί άμεσα η διένεξη είναι ο ίδιος που εξηγεί την στάση των ανεπτυγμένων χωρών απέναντι σε αυτά τα καθεστώτα εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια. Όλοι γνωρίζαν την απολυταρχικότητα των καθεστώτων των περιοχών αυτών, χωρίς να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Εξάλλου, ο Καντάφι μέχρι και πολύ πρόσφατα απολάμβανε εξαιρετικές σχέσεις με τον Μπλερ αλλά και με το Σαρκοζί» υπογραμμίζει από την πλευρά του ο Χρήστος Φραγκονικολόπουλος.
«Υπάρχουν προφανώς συμφέροντα πίσω από τις επιλογές που κάνουν ιδιαίτερα οι μεγάλες χώρες. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι και πριν από λίγο καιρό ο Καντάφι είχε γίνει ένα «καλό παιδί» της Δύσης, όπως και ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Αλί και οι Σαουδάραβες μονάρχες. Τα όπλα που διαθέτει ο Καντάφι και διαθέτει ένα ισχυρό οπλοστάσιο του τα προμήθευαν οι χώρες αυτές που σήμερα προωθούν την στρατιωτική επέμβαση. Και οι χώρες της Δύσης και η Ρωσία βρίσκονται μεταξύ των προμηθευτών όπλων του Καντάφι» επισημαίνει ο Πάνος Τριγάζης.
Τα ενδεχόμενα επέμβασης στη Λιβύη
«Επέμβαση δε νομίζω ότι θα υπάρξει αμέσως. Δηλαδή αυτό που έλεγαν οι Γάλλοι χθες το πρωί ότι πρόκειται για θέμα ωρών. Νομίζω ότι δεν θα δούμε τόσο άμεσα σημαντικά πλήγματα. Εξαρτάται βέβαια από το αν η κατάπαυση του πυρός είναι ένα κόλπο του Καντάφι ή αν όντως τηρείται» εκτιμά ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου.
«Ο Καντάφι δεν θα καταφέρει αυτό που ήθελε στην αρχή, να συσπειρώσει, δηλαδή, το έθνος σε έναν αγώνα απέναντι στη Δύση. Η ‘λευκή σημαία’ που ύψωσε το καθεστώς στη Δύση μετά την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ‘έκαψε’ αυτό το χαρτί». Πέτρος Παπακωνσταντίνου.
«Οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν ενδεχομένως την επέμβαση για να προστατευτούν για την επόμενη ημέρα. Ειδικά η Γαλλία και η Αγγλία που πρωτοστατούν θα προχωρήσουν κατά πάσα πιθανότητα σε κάποιου είδους επέμβαση. Δεν ξέρω σε ποια έκταση βεβαίως. Μπορεί να είναι και συμβολική, ή να δούμε ενδεχομένως μικρό πόλεμο χαμηλής έντασης. Είμαι δύσπιστος στο ενδεχόμενο ενός κανονικού πολέμου, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς και ναυτικό αποκλεισμό καθώς νομίζω ότι από όταν θα ξεκινήσει η ιστορία θα υπάρξουν ρωγμές στο καθεστώς Καντάφι. Ο Καντάφι δεν θα καταφέρει αυτό που ήθελε στην αρχή, δηλαδή, να συσπειρώσει το έθνος σε έναν αγώνα απέναντι στη Δύση. Άλλωστε και η ‘λευκή σημαία’ που ύψωσε λίγες ώρες μετά την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας δείχνει ότι το ‘καίει’ αυτό το χαρτί. Δεν μπορεί να εμφανιστεί ως ο ‘περίφανος ηγέτης’ που αντιμετωπίζει τους εισβολείς αφού δέχεται το τελεσίγραφο των εισβολέων και λέει ότι προχωρά σε κατάσβεση πυρός. Άρα μάλλον μετράει μέρες για να μην πω ώρες» προσθέτει.
«Μια στρατιωτική επέμβαση δε θα βοηθήσει τις δημοκρατικές εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική και τη μέση ανατολή» Πάνος Τριγάζης
Από την πλευρά του ο Πάνος Τριγάζης εκτιμά ότι «μια στρατιωτική επέμβαση δεν θα βοηθήσει τις δημοκρατικές εξεγέρσεις των αραβικών χωρών. Αντίθετα θα βλάψει. Θα αλλάξει το κλίμα, θα δικαιολογήσει αυτά που γίνονται από τη Σαουδική Αραβία σε βάρος του λαού του Μπαχρέιν. Μια στρατιωτική επέμβαση δεν θα βοηθήσει τις δημοκρατικές εξελίξεις στη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή». Επισημαίνει επιπλέον ότι «η ζώνη αποκλεισμού είναι μια επιλογή πολέμου. Η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων σημαίνει ότι θα εξουδετερωθεί η αεράμυνα του Καντάφι, ή και θα χτυπηθούν ακόμη οι αεροπορικές του δυνάμεις. Είναι βήμα προς τον πόλεμο. Μακάρι να μπορούσε να εφαρμοστεί μια απαγόρευση πτήσεων πριν γίνει πόλεμος».
Οι επιλογές Καντάφι...
«Σε κάθε περίπτωση ο Καντάφι δεν έχει πολλές επιλογές τώρα. Έχει χάσει το παιχνίδι απλώς δε θέλει να το ομολογήσει στον εαυτό του. Το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο. Το τελευταίο του χαρτί είναι να προσπαθήσει να ελιχθεί ξεκαθαρίζοντας την κατάσταση στο δυτικό μέτωπο, παίρνοντας τη Μισράτα και να διαπραγματευτεί για κάποια λύση στη βάση ‘εγώ έχω τη δυτική Λιβύη με την Τρίπολη και οι άλλοι την ανατολική Λιβύη με τη Βεγγάζη’ και ενδεχομένως κατόπιν να διαπραγματευτεί για τα παιδιά του και να αποχωρήσει με αξιοπρέπεια μετά από ένα εθνικό συμβούλιο. Βέβαια όλα αυτά η αντιπολίτευση δεν έχει κανένα λόγο να τα δεχτεί. Εξάλλου δεν συζητάει τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή από το πως θα φύγει ο Καντάφι από την εξουσία με το λιγότερο δυνατό φόρο αίματος για την εξέγερση και μόνο μια μερίδα της εξέγερσης ίσως να διατίθεται να του παραχωρήσει αμνηστία. Να σταματήσει δηλαδή τη δίωξη στο ποινικό δικαστήριο κάτι όμως που το μεγαλύτερο μέρος της εξέγερσης δεν το επιθυμεί» επισημαίνει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου.
«Ο στρατηγικός σχεδιασμός της αντιπολίτευσης, δεν ήταν να καταλάβει στρατιωτικά τη Σύρτη αλλά με συνδυασμό εσωτερικών και διεθνών πιέσεων να καταρρεύσει το καθεστώς από τα μέσα». Πέτρος Παπακωνσταντίνου
«Το καθεστώς Καντάφι ή η κυρίαρχη μερίδα του καθεστώτος μίλησε για κατάπαυση του πυρός. Λίγο νωρίτερα ο Καντάφι, μιλώντας στην Πορτογαλική τηλεόραση έλεγε ‘θα είμαστε ανελέητοι, θα ισοπεδώσουμε τη Βεγγάζη’. Η υποχώρηση αυτή σημαίνει ότι αιφνιδιάσθηκε, ότι αναζητά πως να ελιχθεί και επιχειρεί τουλάχιστον να κερδίσει χρόνο. Δεν γνωρίζουμε αν έχει επιτευχθεί κατάπαυση του πυρός. Υπάρχουν πληροφορίες ότι στη Μισράτα τουλάχιστον, ο Καντάφι συνεχίζει να βομβαρδίζει. Ένα δεύτερο ερώτημα είναι αν αυτή η κατάπαυση του πυρός προέρχεται από τον ίδιο τον Καντάφι ή ενδεχομένως εκφράζει και ταλαντεύσεις στο εσωτερικό του καθεστώτος» υπογραμμίζει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου.
«Διότι μέχρι τώρα σε αρκετές περιπτώσεις όταν έφταναν σε κρίσιμο σημείο οι εξελίξεις είχαμε ρίξεις στο εσωτερικό του καθεστώτος, είχαμε ανταρσίες φυλών ή τμημάτων του στρατού κι αυτός ήταν και ο στρατηγικός σχεδιασμός της αντιπολίτευσης. Δεν ήταν να καταλάβει στρατιωτικά τη Σύρτη αλλά με συνδυασμό εσωτερικών και διεθνών πιέσεων να καταρρεύσει το καθεστώς από τα μέσα. Εξάλλου οι ίδιοι οι αντιπολιτευόμενοι στην αρχή απέκλειαν οποιαδήποτε ξένη επέμβαση. Αργότερα άλλοι ήθελαν μόνο ζώνη απαγόρευσης πτήσεων άλλοι ήθελαν και αεροπορικά πλήγματα. Όσο επιδεινωνόταν η κατάσταση στο έδαφος τόσο βρίσκονταν στην ανάγκη να ζητήσουν βοήθεια αλλά φυσικά καταλαβαίνουν και οι ίδιοι πως διαφορετικά θα διαπραγματευτούν με τη διεθνή κοινότητα αύριο και για το ζήτημα του πετρελαίου και την καινούργια θέση της Λιβύης στο σύγχρονο κόσμο αν κερδίσουν μόνοι τους και διαφορετικά αν πάνε σε μια ‘ναυμαχία του Ναβαρίνου’ οι μεγάλες δυνάμεις για να τους σώσουν» καταλήγει.
Η θέση της Ελλάδας στη «λιβυκή σκακιέρα»
«Αν πάμε πίσω στη δεκαετία του 1980 ο σημερινός απολυταρχικός Καντάφι ήταν ‘φίλος’ της Ελλάδας στα πλαίσια της εξωτερικής πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου που επιθυμούσε το άνοιγμα στον τρίτο κόσμο, τους αδέσμευτους και τους ουδέτερους. Η Ελλάδα αντιμετώπισε αντίστοιχο, ζήτημα το 1999 με το Κόσοβο. Τότε Πάγκαλος και Σημίτης αποφάσισαν ότι «δεν μπορούμε να βάλουμε δυο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη» γιατί από τη μια θέλαμε την ένταξη της Κύπρου και από την άλλη δεν θέλαμε την επέμβαση των Αμερικανών ή των Ευρωπαίων στο Κόσοβο και παράλληλα ήμαστε μέλη της συμμαχίας και του ΟΗΕ. Το αντιμετωπίσαμε και το 2003 με την επέμβαση στο Ιράκ. Σε αυτές τις περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις λένε: ‘δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πρέπει να ταχθώ με τους εταίρους, με τις αποφάσεις των συμμαχιών και της παγκόσμιας διακυβέρνησης’ αλλά ταυτόχρονα κρίνουν αρνητικά τις επεμβάσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν την εσωτερική συναίνεση» υποστηρίζει ο Χρήστος Φραγκονικολόπουλος.
«Σε τέτοιες περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις λένε: ‘δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πρέπει να ταχθώ με τους εταίρους, με τις αποφάσεις των συμμαχιών και της παγκόσμιας διακυβέρνησης’». Χρήστος Φραγκονικολόπουλος
Εν τω μεταξύ, χθες, πραγματοποιήθηκε υπό τον πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, η σύσκεψη για τις εξελίξεις στη Λιβύη και τη συμμετοχή της Ελλάδας στις ενδεχόμενες επιχειρήσεις του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες η Ελλάδα δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, ωστόσο είναι πιθανόν να αναλάβει ρόλο σε θέματα ανθρωπιστικής βοήθειας και ελέγχου εφαρμογής του εμπάργκο όπλων. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι «η Ελλάδα επιδιώκει ειρηνική λύση, σεβόμενη απόλυτα τη διεθνή νομιμότητα και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, 1970 της 26ης Φεβρουαρίου και 1973 της 17ης Μαρτίου, ενώ παράλληλα η χώρα μας σέβεται και τις συμμαχικές της υποχρεώσεις».
«Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. για την επιβολή Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων στον εναέριο χώρο της Λιβύης είναι σωστή» υποστήριξε ο υπεύθυνος του τομέα πολιτικής ευθύνης εξωτερικών της ΝΔ, Πάνος Παναγιωτόπουλος, υποστηρίζοντας, ωστόσο, ότι η απόφαση ελήφθη με μεγάλη καθυστέρηση. «Η Παγκόσμια Δημοκρατική Κοινότητα οφείλει να βοηθήσει άμεσα και αποτελεσματικά τον Λιβυκό λαό να απαλλαγεί από το αυταρχικό καθεστώς της ακραίας και απροκάλυπτης βίας και να προχωρήσει προς μία ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία το ταχύτερο δυνατόν» κατέληξε.
Από την πλευρά της, η γγ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, επικοινώνησε, με πρωτοβουλία της, τηλεφωνικώς με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και του ζήτησε να μην συμμετέχει και να μην εμπλακεί με κανένα τρόπο η χώρα μας «στην ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη». «Αφού τα τελευταία πέντε χρόνια η Δύση “κανάκεψε” το δικτάτορα Καντάφι κι αφού σίτισε κυβερνήσεις και πολιτικά πρόσωπα τώρα ζήτησε τον εκμηδενισμό του. Δεν έχουν καμιά διαφορά μεταξύ τους» σχολίασε ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ, Κωστής Αϊβαλιώτης. Τέλος ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Θοδωρής Δρίτσας τόνισε ότι «η βαρβαρότητα της καταστολής που επιχειρεί εις βάρος του Λιβυκού λαού ο συνταγματάρχης Καντάφι δεν μπορεί να απαντηθεί και να αντιμετωπιστεί με την επιθετικότητα των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών».
«Η Ελλάδα δεν μπορεί να φανεί ‘άτιμη’ προς τον αραβικό κόσμο τον οποίο στήριξε και τη στήριξε τα τελευταία 30 ή 40 χρόνια. Τι θα γίνει σε περίπτωση που το Ισραήλ αποφασίσει να έχει επιθετικό ρόλο στην περιοχή; Αποφασίσει για παράδειγμα να κάνει πόλεμο στο Ιράν; Η Ελλάδα τι θα κάνει; Γιατί δίνεις τον εναέριο χώρο όπως και κάναμε για ασκήσεις στο Ισραήλ; Δηλαδή, στα ίδια αεροπλάνα που βομβαρδίζουν τους Παλαιστίνιους; Γιατί συζητάς με το Λίμπερμαν, ο οποίος ναι μεν είναι υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ αλλά ενός κόμματος που έχει πει ότι πρέπει να φύγουν οι Παλαιστίνιοι ακόμη και από τη Γάζα; Για χώρες όπως η Ελλάδα που έχουν να κερδίσουν από όσα συμβαίνουν στην περιοχή και στρατηγικά και οικονομικά η νομιμοποίηση και η αξιοπιστία της παρουσίας τους και η κυρότητα της εξωτερικής τους πολιτικής θα κριθεί από το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου. Αυτό έχει σημασία» επισημαίνει ο Χρήστος Φραγκονικολόπουλος.
«Η Ελλάδα δεν πρέπει να εμπλακεί σε καμιά περίπτωση σε ενδεχόμενη επέμβαση στη Λιβύη και δεν πρέπει να επιτρέψει να χρησιμοποιηθεί το ελληνικό έδαφος και ιδιαίτερα η βάση της Σούδας για ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση. Η Ελλάδα είναι μια μεσογειακή χώρα και θέλει να έχει καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Μια επέμβαση δεν θα είναι προς όφελος της Ελλάδας και των εξωτερικών της θεμάτων» καταλήγει ο Πάνος Τριγάζης.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου