Ο κ. Kaden θεωρεί πως οι σημερινές συνθήκες στην Ευρωζώνη διαφέρουν ριζικά από πέρυσι, όταν οι οικονομικά σταθερότερες χώρες έσπευσαν να βοηθήσουν την Ιρλανδία και την Ελλάδα. Τότε, όπως αναφέρει, κανείς δεν μπορούσε να πάρει την ευθύνη να χρεοκοπήσουν δύο χώρες της ΟΝΕ και η Α. Μέρκελ είχε απόλυτο δίκιο που χρησιμοποιούσε τη δυσάρεστη έκφραση «χωρίς εναλλακτική». Ο φόβος που επικρατούσε ήταν ότι οι χρεοκοπίες θα προκαλούσαν παρόμοια «σοκ» με αυτά που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers. «Το ρίσκο για μια Lehman II ήταν πολύ μεγάλο» λέει χαρακτηριστικά.
Σήμερα όμως, ένα χρόνο μετά, το ευρώ βρίσκεται ακόμα εγκλωβισμένο στην κρίση και η υπομονή των Γερμανών τελειώνει. «Δικαίως», υποστηρίζει ο αρθρογράφος, αφού «δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίζει να πολεμά κανείς το πρόβλημα του χρέους σωρεύοντας όλο και περισσότερα χρέη, έστω και αν έχει καλούς λόγους να θεωρεί το ευρώ εξαιρετικό επίτευγμα». Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να γίνει είναι μια αλλαγή του τρόπου σκέψης. Η φράση «αναδιάρθρωση χρέους» θα πρέπει να ξαναμπεί στο λεξιλόγιο των Ευρωπαίων πολιτικών, με πρώτους τους Γερμανούς, σύμφωνα με τον κ. Kaden.
Ο ίδιος διαβλέπει ότι τα περιθώρια εξαντλούνται τόσο για τους φορολογούμενους των ισχυρών χωρών, όσο και για τους λαούς των υπερχρεωμένων κρατών.
Οι πρώτοι κάποια στιγμή θα αντιδράσουν, καθώς το «απονενοημένο και ακριβό διάβημα της διάσωσης» θα βαρύνει και τα σταθερά δημοσιονομικά κράτη του πυρήνα της Ευρωζώνης. «Μεγαλύτερα δάνεια ανάγκης δεν μπορούν να απαιτηθούν από τους ψηφοφόρους και φορολογούμενους των κρατών της ΟΝΕ με καλύτερα δημοσιονομικά μεγέθη» υπογραμμίζει ο κ. Kaden.
Οι δεύτεροι βλέπουν το χρέος να αυξάνεται συνεχώς και τη χώρα τους να βρίσκεται «σε καλό δρόμο για λιτότητα μέχρις εξοντώσεως». Όπως σημειώνεται στο άρθρο, «οι Έλληνες πολιτικοί επέβαλαν περισσότερες μεταρρυθμίσεις από όσες πολλοί τους είχαν ικανούς πέρσι την άνοιξη. Αλλά ακόμα δεν μπορεί να διαπιστωθεί κανενός είδους ουσιαστική βελτίωση όσον αφορά την κρατική γραφειοκρατία, όπως ανακοίνωσε στα μέσα Φεβρουαρίου η ελληνική Εθνική Τράπεζα».
Ο κ. Kaden υποστηρίζει τη δημιουργία μόνιμου ταμείου στην ΟΝΕ, που, όπως το ΔΝΤ, θα μπορεί να σπεύδει σε βοήθεια σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ωστόσο, αφενός τα ποσά αυτού του ταμείου θα πρέπει να έχουν συγκεκριμένο όριο και αφετέρου το ταμείο δεν θα πρέπει συνεχώς να αποδυναμώνεται από τη βασική καπιταλιστική αρχή της συνευθύνης, όπως επιχειρείται τώρα.
Η «αναδιάρθρωση χρέους», λοιπόν, αποτελεί καλή λύση, παρόλο που η έννοια για πολλούς πολιτικούς αποτελεί ένα σενάριο τρόμου –τόσο επειδή συνδέεται με την απώλεια υπόληψης και δανειακής αξιοπιστίας όσο και γιατί θα κοστίσει πολλά χρήματα στους πιστωτές. Για την Ιρλανδία και την Ελλάδα οι ειδικοί εκτιμούν την περικοπή απαιτήσεων στο 30 με 50%.
Ο αρθρογράφος δεν θεωρεί πολύ πειστική την αντίρρηση που προβάλλεται ότι για μια τέτοια επιχείρηση θα πρέπει πρώτα να εξεταστεί σε όλες τους τις λεπτομέρειες ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης χρέους. Αναφέρει ότι ο χρηματοοικονομικός κόσμος έχει συλλέξει εδώ και δεκαετίες εμπειρίες για το πώς μπορούν να συνεννοηθούν τα κράτη με αδυναμία πληρωμών με τους πιστωτές τους – στη Νότιο Αμερική, στην Ασία, στην Αφρική. «Πρόκειται για κοπιώδεις διαπραγματεύσεις, αλλά, αν πετύχουν, ανοίγουν σαφείς προοπτικές» δηλώνει ο αρθρογράφος.
«Το ευρώ ήδη αντιμετωπίζει δυσκολίες στην αποδοχή του στη Γερμανία, που ακόμα λυπάται για την απώλεια του μάρκου» καταλήγει το άρθρο. «Η κρίση χρέους έδωσε νέο υλικό γκρίνιας στους ευρωσκεπτικιστές. Οι Γερμανοί δεν θέλουν μια ένωση συνευθύνης για το κοινό νόμισμα. Το να γίνουν τώρα ακριβές υποχωρήσεις στις Βρυξέλλες ενάντια στην άποψη της πλειοψηφίας δεν θα έβλαπτε μόνο την καγκελάριο, αλλά και το ευρώ και την Ευρώπη».
Ηλεκτρονική δημοσκόπηση για το «Ποιος πρέπει να σώσει το ευρώ;»
Μέχρι το απόγευμα της Παρασκευής, 2.380 αναγνώστες του Spiegel Online είχαν επιλέξει μεταξύ πέντε πιθανών απαντήσεων στο ερώτημα «ποιος πρέπει να σώσει το ευρώ;» Οι προτιμήσεις τους είχαν ως εξής:
• Οι πλούσιες χώρες σαν τη Γερμανία θα πρέπει να βοηθήσουν τις υποψήφιες για χρεοκοπία, έστω κι αν αυτό κοστίσει πολλά χρήματα. Τελικά εμείς ωφελούμαστε από το κοινό νόμισμα (7,69%)
• Η ΕΚΤ θα πρέπει να επαναγοράσει μαζικά κρατικά ομόλογα – αυτό βέβαια αυξάνει τον πληθωρισμό, αλλά δεν κοστίζει τίποτα στους φορολογούμενους (2,73%)
• Ένα μέρος του χρέους των υποψήφιων για χρεοκοπία θα πρέπει να παραγραφεί. Και τότε το κύριο βάρος θα σηκώσουν οι χρηματαγορές (39,37%)
• Τα πλούσια κράτη θα έπρεπε να ιδρύσουν μια Ευρωζώνη-πυρήνα και να πετάξουν έξω από την ΟΝΕ τις φτωχές χώρες (30,63%)
• Γιατί να σωθεί το ευρώ; Θα έπρεπε να επιστρέψουμε στο μάρκο (19,58%)
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου