Από την ΟΛΓΑ ΜΠΑΚΟΜΑΡΟΥ
«Το πρόσωπο μιας τραγωδίας δεν είναι ποτέ ένα πρόσωπο» -θυμάμαι τα λόγια του Νικηφόρου Βρεττάκου, προλογίζοντας το συγκλονιστικό ποίημά του «Στον Ρομπέρτ Οπενχάιμερ», τον κατασκευαστή της ατομικής βόμβας, «θύτη» του πρώτου πυρηνικού ολέθρου στο κορμί του πλανήτη Γη, 66 χρόνια πριν...
Χιροσίμα - Ναγκασάκι, τοπία καταστροφής και θανάτου, πρόσωπα, χιλιάδες χιλιάδων, ακαριαία αφανισμένα, άλλα ζωντανά, παραμορφωμένα, εκατόμβες μαρτύρων -έγκλημα δίχως λήθη ούτε παραγραφή στους αιώνες των αιώνων...
Στην καινούργια τραγωδία όπου βολοδέρνει αυτές τις μέρες η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου -σεισμός, φονικό τσουνάμι, η επαπειλούμενη, χωρίς προηγούμενο, πυρηνική καταστροφή, με τον τρόμο της να διαχέεται σ' όλο τον κόσμο, από το εργοστάσιο της Φουκουσίμα- πάλι το πρόσωπο δεν είναι ένα... Μετά τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους της βιβλικής καταστροφής από τη μανία του Εγκέλαδου και της θάλασσας -που περνάνε στη μικρή οθόνη μας σαν τσαλακωμένες φωτογραφίες- εκατοντάδες χιλιάδες είναι, λέει, οι πανικόβλητοι φυγάδες και οι έγκλειστοι της ραδιενέργειας...
Με τον αόρατο αυτό ασκό του θανάτου να έχει ανοίξει όχι από κάποιο χέρι πολέμου, όπως τότε, το 1945, αλλά εν καιρώ ειρήνης, από τη μανία της ίδιας της φύσης, που αποδεικνύεται ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να της αντιπαρατεθεί και να τη δαμάσει... Κόντρα στην αλαζονεία μας, συνειδητοποιώντας πόσο αδύναμοι είμαστε -ένα τίποτα-, πόσο ανενημέρωτοι και πόσο ανυποψίαστα εκτεθειμένοι...
Σε φανερές και μυστικές πηγές παραγωγής πυρηνικής ενέργειας «για ειρηνικούς σκοπούς» -ποιος δεν θυμάται πριν από τη Φουκουσίμα το Τσερνομπίλ, και ποιος ξέρει πόσα, μικρότερα έστω, «ατυχήματα» κουκουλώθηκαν χωρίς να πάρει είδηση κανείς... Τους 442 φτάνουν οι πυρηνικοί σταθμοί σ' όλο τον κόσμο, με πρόβλεψη να αυξηθούν κατά περίπου 150 στα προσεχή 15-20 χρόνια. Από αυτούς, οι 104 λειτουργούν στις ΗΠΑ και οι 195 στην Ευρώπη -9 στη γειτονιά μας, με κοντινότερους της Βουλγαρίας, ενώ ετοιμάζονται η Αλβανία, η Τουρκία και η Ιταλία... Σε ποιον θεό να προστρέξουμε να μας φυλάει;
Ωραία, ο Μουαμάρ Καντάφι είναι ένας αιμοδιψής συν παράφρων δικτάτορας, πάμπλουτος (από 70 έως 120 δισ. δολάρια υπολογίζουν την περιουσία του), ωραιοπαθής, με τους πλεϊμπόηδες γιους του να αλωνίζουν, εξαγοράζοντας ντοκτορά, στα χάι πανεπιστήμια της Δύσης και τον ίδιο να γίνεται νούμερο περιφέροντας ανά τον κόσμο τη διάσημη Σκηνή του... Μόνο που έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια, για να το ανακαλύψουν (και) αυτοί που συναγελάζονταν μαζί του...
Η ...Διεθνής των Ανθρωπιστών, που αφού έσωσαν τη Γιουγκοσλαβία ή, προσφάτως, το Αφγανιστάν και το Ιράκ και απελευθέρωσαν τους λαούς τους από τους τυράννους που οι ίδιοι δημιούργησαν και στήριξαν, ορμάνε τώρα, δοθείσης (ή δημιουργηθείσης) αφορμής, να κανονίσουν και τον λυβικό λαό... Καταστρέφοντας και σκοτώνοντας, όπως κι ο «άλλος», αμάχους -υποκριτές, άρπαγες, που, αν δεν είχαν να κερδίσουν, ούτε θα γύριζαν κατά 'κεί το κεφάλι τους. Στις δόξες της πάλι, παρά το αλαλούμ, η Μεγάλη Αράχνη -ρολόι δουλεύουν τα ποδάρια της.
Λοιπόν, τώρα ξέρουμε, αν πάθει τίποτα (κούφια να 'ναι η ώρα) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησής μας, αν δολοφονηθεί συγκεκριμένα, οι αρμόδιες αρχές έχουν τον ένοχο στο πιάτο: υπεύθυνος ως ηθικός αυτουργός θα είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας! Πλάκα έχει τελικά ο κ. Πάγκαλος, με τη μανία του να είναι πρωταγωνιστής της πολιτικής (ή όποιας άλλης) σκηνής. Και τα έχει καταφέρει να ανοιγοκλείνει την αυλαία ενός θεάτρου του παραλόγου, που σιγά σιγά διολισθαίνει στην πιο αξιοθρήνη παρακμή. Σιγά μην τον ενοχλούσε -μόνο «ευχαριστώ» που δεν είπε- το γιαούρτι που «έφαγε».
Είναι, ίσως, μια εξήγηση ότι, απέναντι στο ψευτοθέατρο των πολιτικών, το άλλο θέατρο, των αληθινών ηθοποιών, όταν έχει ποιότητα και σέβεται τον θεατή, δουλεύει. Οτι σ' αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς της φτώχειας, της απογοήτευσης, της ανασφάλειας μέχρις απελπισίας και της οργής, γεμίζουν, δυσανάλογα με την «κρίση», οι πλατείες του... Είδα δύο έξοχες παραστάσεις αυτόν το μήνα: «Τα ορφανά» του Ντένις Κέλι, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, πάνω στο μέγα θέμα της μετανάστευσης και του ρατσισμού που ταλανίζει τον κόσμο σήμερα...
Κι ακόμα τον «Επιστάτη» του Χάρολντ Πίντερ, στο «Απλό Θέατρο» του Αντώνη Αντύπα, σε σκηνοθεσία του ίδιου, μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και έναν Δημήτρη Καταλειφό, συγκλονιστικό Ντέιβις... Εκείνο το βράδυ που χιόνιζε στην Αθήνα, τόσο απαλά, σαν μια διάφανη δαντελένια κουρτίνα να ξετυλιγόταν στη γη από τον ουρανό. Η Φύση, στις ομορφιές της, γενναιόδωρη, ένα παράθυρο, στιγμιαίας έστω, απόδρασης και ευτυχίας -τόσο μακριά και τόσο κοντά στο ιαπωνικό αρχιπέλαγος και τη Φουκουσίμα.
Πηγή
Χιροσίμα - Ναγκασάκι, τοπία καταστροφής και θανάτου, πρόσωπα, χιλιάδες χιλιάδων, ακαριαία αφανισμένα, άλλα ζωντανά, παραμορφωμένα, εκατόμβες μαρτύρων -έγκλημα δίχως λήθη ούτε παραγραφή στους αιώνες των αιώνων...
Στην καινούργια τραγωδία όπου βολοδέρνει αυτές τις μέρες η Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου -σεισμός, φονικό τσουνάμι, η επαπειλούμενη, χωρίς προηγούμενο, πυρηνική καταστροφή, με τον τρόμο της να διαχέεται σ' όλο τον κόσμο, από το εργοστάσιο της Φουκουσίμα- πάλι το πρόσωπο δεν είναι ένα... Μετά τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους της βιβλικής καταστροφής από τη μανία του Εγκέλαδου και της θάλασσας -που περνάνε στη μικρή οθόνη μας σαν τσαλακωμένες φωτογραφίες- εκατοντάδες χιλιάδες είναι, λέει, οι πανικόβλητοι φυγάδες και οι έγκλειστοι της ραδιενέργειας...
Με τον αόρατο αυτό ασκό του θανάτου να έχει ανοίξει όχι από κάποιο χέρι πολέμου, όπως τότε, το 1945, αλλά εν καιρώ ειρήνης, από τη μανία της ίδιας της φύσης, που αποδεικνύεται ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να της αντιπαρατεθεί και να τη δαμάσει... Κόντρα στην αλαζονεία μας, συνειδητοποιώντας πόσο αδύναμοι είμαστε -ένα τίποτα-, πόσο ανενημέρωτοι και πόσο ανυποψίαστα εκτεθειμένοι...
Σε φανερές και μυστικές πηγές παραγωγής πυρηνικής ενέργειας «για ειρηνικούς σκοπούς» -ποιος δεν θυμάται πριν από τη Φουκουσίμα το Τσερνομπίλ, και ποιος ξέρει πόσα, μικρότερα έστω, «ατυχήματα» κουκουλώθηκαν χωρίς να πάρει είδηση κανείς... Τους 442 φτάνουν οι πυρηνικοί σταθμοί σ' όλο τον κόσμο, με πρόβλεψη να αυξηθούν κατά περίπου 150 στα προσεχή 15-20 χρόνια. Από αυτούς, οι 104 λειτουργούν στις ΗΠΑ και οι 195 στην Ευρώπη -9 στη γειτονιά μας, με κοντινότερους της Βουλγαρίας, ενώ ετοιμάζονται η Αλβανία, η Τουρκία και η Ιταλία... Σε ποιον θεό να προστρέξουμε να μας φυλάει;
Ωραία, ο Μουαμάρ Καντάφι είναι ένας αιμοδιψής συν παράφρων δικτάτορας, πάμπλουτος (από 70 έως 120 δισ. δολάρια υπολογίζουν την περιουσία του), ωραιοπαθής, με τους πλεϊμπόηδες γιους του να αλωνίζουν, εξαγοράζοντας ντοκτορά, στα χάι πανεπιστήμια της Δύσης και τον ίδιο να γίνεται νούμερο περιφέροντας ανά τον κόσμο τη διάσημη Σκηνή του... Μόνο που έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια, για να το ανακαλύψουν (και) αυτοί που συναγελάζονταν μαζί του...
Η ...Διεθνής των Ανθρωπιστών, που αφού έσωσαν τη Γιουγκοσλαβία ή, προσφάτως, το Αφγανιστάν και το Ιράκ και απελευθέρωσαν τους λαούς τους από τους τυράννους που οι ίδιοι δημιούργησαν και στήριξαν, ορμάνε τώρα, δοθείσης (ή δημιουργηθείσης) αφορμής, να κανονίσουν και τον λυβικό λαό... Καταστρέφοντας και σκοτώνοντας, όπως κι ο «άλλος», αμάχους -υποκριτές, άρπαγες, που, αν δεν είχαν να κερδίσουν, ούτε θα γύριζαν κατά 'κεί το κεφάλι τους. Στις δόξες της πάλι, παρά το αλαλούμ, η Μεγάλη Αράχνη -ρολόι δουλεύουν τα ποδάρια της.
Λοιπόν, τώρα ξέρουμε, αν πάθει τίποτα (κούφια να 'ναι η ώρα) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησής μας, αν δολοφονηθεί συγκεκριμένα, οι αρμόδιες αρχές έχουν τον ένοχο στο πιάτο: υπεύθυνος ως ηθικός αυτουργός θα είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας! Πλάκα έχει τελικά ο κ. Πάγκαλος, με τη μανία του να είναι πρωταγωνιστής της πολιτικής (ή όποιας άλλης) σκηνής. Και τα έχει καταφέρει να ανοιγοκλείνει την αυλαία ενός θεάτρου του παραλόγου, που σιγά σιγά διολισθαίνει στην πιο αξιοθρήνη παρακμή. Σιγά μην τον ενοχλούσε -μόνο «ευχαριστώ» που δεν είπε- το γιαούρτι που «έφαγε».
Είναι, ίσως, μια εξήγηση ότι, απέναντι στο ψευτοθέατρο των πολιτικών, το άλλο θέατρο, των αληθινών ηθοποιών, όταν έχει ποιότητα και σέβεται τον θεατή, δουλεύει. Οτι σ' αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς της φτώχειας, της απογοήτευσης, της ανασφάλειας μέχρις απελπισίας και της οργής, γεμίζουν, δυσανάλογα με την «κρίση», οι πλατείες του... Είδα δύο έξοχες παραστάσεις αυτόν το μήνα: «Τα ορφανά» του Ντένις Κέλι, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, πάνω στο μέγα θέμα της μετανάστευσης και του ρατσισμού που ταλανίζει τον κόσμο σήμερα...
Κι ακόμα τον «Επιστάτη» του Χάρολντ Πίντερ, στο «Απλό Θέατρο» του Αντώνη Αντύπα, σε σκηνοθεσία του ίδιου, μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και έναν Δημήτρη Καταλειφό, συγκλονιστικό Ντέιβις... Εκείνο το βράδυ που χιόνιζε στην Αθήνα, τόσο απαλά, σαν μια διάφανη δαντελένια κουρτίνα να ξετυλιγόταν στη γη από τον ουρανό. Η Φύση, στις ομορφιές της, γενναιόδωρη, ένα παράθυρο, στιγμιαίας έστω, απόδρασης και ευτυχίας -τόσο μακριά και τόσο κοντά στο ιαπωνικό αρχιπέλαγος και τη Φουκουσίμα.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου